Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een trucje dat veel zangers gebruiken wanneer hun stem niet al te zuiver is, is om de reverbknop wat verder op te zetten. Het geluid krijgt zo een ruimtelijk effect en dan vallen details in de grootse galm weg.
Dat dat effect ook hypnotiserend kan werken bewees My Morning Jacket al, zoals ook Parker & Lily dat aantoont. Hoewel we eigenlijk 'aantonen' mogen schrijven, aangezien we het over de band van en rondom Parker Noon en Lily Wolfe hebben. Twee bedwelmende albums en een veertien jaar durende romance hebben ze al op hun naam staan. Tijdens het maken van hun derde ‘kindje’ kwam hier een einde aan en dat hoor je dus terug op The Low Lows. Titels als ‘The Last Good Night’, ‘June Gloom’ en ‘Candy’s Last Day’ zeggen al genoeg.
Het is dan ook een zeer donkere luistertrip, in het tempo van de oude Low, geworden. Achter in de mix fluistert en schreeuwt Parker zijn leed uit. Meeleven doen we echter niet met hem. Daarvoor is de plaat te afstandelijk en onderkoeld. Ontroering ontstaat er pas als tijdens de (lange) instrumentale passages een viool, cello en trompet worden ingezet. Maar een beetje muzikant weet dat met deze instrumenten te bereiken, dus daar is dan ook alles mee gezegd.
Gezien het feit dat de (vocale) bijdragen van Lily op The Low Lows tot een minimum beperkt zijn gebleven, is het de vraag hoe lang deze muzikale relatie nog standhoudt. Ondergetekende adviseert ze nu al om zich in te laten schrijven bij de muzikantenbank. Misschien dat daar nog een partner te vinden is voor een meer vruchtbare samenwerking.
http://www.kindamuzik.net/recensie/parker-lily/the-low-lows/8525/
Meer Parker & Lily op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/parker-lily
Deel dit artikel: