Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
David Pajo (Papa M, Aerial M) heeft door de jaren heen stilletjes een indrukwekkend cv opgebouwd. Hij was postrockheld in Slint, speelde bas in Royal Trux, gitaar bij Stereolab en deed van alles en nog wat met Will 'Palace' Oldham. Pajo, kortom, heeft overal wel zin in. Maar het moet allemaal niet te lang duren. Slint was al snel "klaar", in 1998 verliet hij Tortoise net na het verschijnen van TNT. En ondanks de vriendelijke verklaring bij het uiteenvallen van Zwan ("geen verschil van creatief inzicht, we blijven ontzettend goede vriendjes") is het toch moeilijk voor te stellen dat Pajo zijn ietwat curieuze inclusie als rockdinosauriër in het Corgan-vehikel lang zou hebben voortgezet.
In het onoverzichtelijke kluwen van al die verscheidenheid is zijn solowerk de rode draad. Oude singles, b-kantjes en obscuriteiten van zijn verschillende 'M'-pseudoniemen zijn nu door Domino bijeengebracht op de verzamelaar Hole of Burning Alms. Waarmee men zoveel lijkt te zeggen als: dít is de Pajo zoals je hem zou moeten kennen. De chronologische volgorde op dit overzicht geeft het natuurlijke verloop van zijn ontwikkeling weer. Waar zijn muziek eerst alle tijd en ruimte kreeg, perst hij het nu steeds meer als water door een trechter. Instrumentale nummers zal hij altijd wel blijven maken, maar de transformatie van uitgesponnen gitaartapijten naar steeds compactere liedjes is evident.
Trage, met dreiging geladen nummers als 'Safeless' en 'Vivea' zijn hoorbaar kort na zijn Slint-tijd ontstaan. Net Spiderland, maar dan ontdaan van de erupties van elektrische gitaar en klaagzang van Brian McMahon. Ze verschillen wezenlijk van Pajo's latere instrumentals, zoals het mooie 'She Said Yes' en 'Up North Kids No. 2' waarin hij de melodieën in naar pop en country neigende liedjes giet. Liedjes zonder zang, dat wel. Want al zou hij het kunnen, zijn muziek staat steviger zonder vocalen. Als hij al iets te zeggen heeft doet hij dat bijna fluisterend met een ontroerende cover van The Misfits' macabere 'Last Caress'.
Enige smet op deze coherente plaat - en daarmee op zijn carrière - is zijn vruchteloze verkenning van electronica in 'Travels in Constants', een hinderlijk obstakel dat de gang er volledig uit weet te halen. Die oneffenheid wordt echter genadeloos gladgestreken met een wonderlijke zeventien minuten durende jamversie van The Byrds' 'Turn Turn Turn', dat zich van salonmuzak ontvouwt tot psychedelisch mantra.
Het lot van een duizendpoot als Pajo is misschien wel dat er altijd onkruid tiert tussen het marmer. Als introductie tot zijn gehele catalogus is Hole of Burning Alms bijna té geslaagd, door zijn afzonderlijke studioplaten te overstijgen. Relatieve wisselvalligheid dat als zwakke plek wordt blootgelegd. Maar als bloemlezing doet deze plaat buitengewoon recht aan die vreemde, ietwat verlegen man die altijd de achtergrond verkiest boven gepronk met zijn staat van dienst. Een staat van dienst om u tegen te zeggen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/papa-m/hole-of-burning-alms/5656/
Meer Papa M op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/papa-m
Deel dit artikel: