Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De band staat te boek als progrockband, maar Pain of Salvation houdt niet van binnen de lijntjes kleuren. Voorman Daniel Gildenlow heeft eclecticisme hoog in het vaandel staan, en dus klinkt elk album anders dan het voorgaande, met het gevaar dat oude fans net zo makkelijk afhaken als nieuwe de band omarmen.
Vorig jaar kwam Road Salt One uit, met daarop vooral eigenzinnige jarenzeventigrock: bij tijden lekker zwaar en gruizig, weinig echte prog, en al helemaal geen instrumentenneukerij. Helaas bevatte de plaat wat weinig echt memorabele liedjes (hoewel 'Linoleum' een instantklassieker bleek) en kwam Gildenlow iets te graag überpathetisch uit hoek.
Road Salt Two is vooral een logisch vervolg op het vorige album, zoals de titel al aangeeft. Daarmee is het de eerste PoS-plaat die geen compleet nieuwe weg inslaat, maar hij is gelukkig wat donkerder van toon. Het is nog steeds jaren zeventig wat de klok slaat. Maar waar Opeth voor de pure prog gaat, klinkt PoS - sterker nog dan op de vorige cd - als een donkere retrorockband die meer dan eens aan Soundgarden en af en toe aan The Black Crowes doet denken. Alles is alleen wel op een heerlijk soepele jazzrockmanier (de drummer!) ingespeeld, dat dan weer wel. Gildenlow heeft zijn dramatiek af en toe te weinig onder controle en hij blijft een acquired taste, maar de liedjes rocken zwaar en vliegen soms heerlijk uit de bocht in geweldige instrumentale passages. Ook durven de mannen behoorlijk wat folk toe te laten, en dat doen ze goed.
Conclusie? Vergeet dat het een progrockband is. Pain of Salvation is tegenwoordig een geweldige jarenzeventigrockband met folk- en jazzrockneigingen. Goed hoor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pain-of-salvation/road-salt-two/22178/
Meer Pain Of Salvation op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pain-of-salvation
Deel dit artikel: