Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik heb een zwak voor Death Angel, de band die uit vijf schoolpubers bestond en eind jaren tachtig strakke, überenergieke thrash maakte. De eeuwige jeugd bestaat, en valt te beluisteren op hun debuut The Ultra-Violence.
Bij het beluisteren van Pail moest ik onmiddellijk denken aan Death Angel. Want ook hier hebben we het over een stel teenagers die met een sterke plaat debuteren. En over een band waarvan drie leden familie zijn. Twee verschillen echter: Pail brengt geen Bay Area-thrash maar een soort van funkmetal, met uitschieters naar Alice In Chains en Slipknot. En ten tweede: papa speelt op drums. Zo uncool dat het weer cool wordt. Vertederend toch?
Gelukkig geldt dat niet voor de muziek. Die is net zo venijnig als Deftones vroeger. Opgefokt, maar ook swingend, dankzij de funky basgrooves. Vooral de schreeuwzang van Seb Koehorst is doordrenkt met vitriool. Helaas moet-ie er ook bij zingen. Moet je nooit doen als de teelballen nog niet zijn ingedaald. Je raadt het al: hij klinkt te trillerig en instabiel. Het mag echter wel duidelijk zijn dat die zangprestaties naarmate de tijd vordert... eh... volwassener zullen worden.
Ik heb de stille hoop dat hier de kiem is gelegd voor wat later wel eens een kleine sensatie kan worden. Groeien jongens, dat is mijn advies. En houd pa fit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pail/blue-man-on-the-sun/8954/
Meer Pail op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pail
Deel dit artikel: