http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

P.O.D. | Testify

Genadeloos goed op een paar schoonheidsfoutjes na.
CD, Atlantic/Warner

Tekst: Marc Lochs

Publicatiedatum: 20 februari 2006

Payable On Death heten ze voluit. De band die zich in het kielzog van Linkin Park en Papa Roach vooral met de langspeler Satellite (met de singles ‘Alive’, Youth of a Nation’ en ‘Boom’) met behoorlijk wat succes bedeeld zag. Ik ga even rechtuit eerlijk zijn. Ik ben op Dynamo Open Air (jaargang 2000) langs het tentpodium gewandeld waar P.O.D. professioneel zijn best stond te doen. “Wat doet die nu? Is die aan het rappen? Volgens mij wel. Wat een sukkel.” Zo ongeveer ging de hersendode dialoog tussen mij en mijn maat, terwijl we rustig doch enigszins beneveld doorsukkelden naar het hoofdpodium.

Twee jaar later waren het vooral bovenstaande nummers die mijn mening over P.O.D. enigszins masseerden. Dat was in 2002. P.O.D. anno 2006 heeft het niet eenvoudig. Rapmetal is een genre dat louter nog bestaat dankzij de volharding van een select aantal bands en groeien in nieuwe richtingen blijkt lang niet zo simpel. Met Testify poogt P.O.D. zich opnieuw te manifesteren als een van de vaandeldragers van het genre. Luisterend naar de ingrediënten krijgen ze 100% gelijk, want op een paar schoonheidsfoutjes na rockt en zwoegt Testify als de beste. Jammer alleen dat Testify opent met de zeikerd ‘Roots in Stereo’, een van die schoonheidsfoutjes. Zeven nummers verderop staat er nog zo een, het met matige hiphop en stuitend slechte guest rhymes geïnfecteerde ‘On the Grind’: infantiel en een belediging voor deze band.

Nu niet stoppen met lezen want er staan meer dan genoeg van die typische opzwepende, haast epische P.O.D. nummers op Testify. Sterker nog, ze zijn in de meerderheid! Nummers die stuk voor stuk heerlijk weghappen. Check ‘Lights Out’, ‘Sounds Like War’ en ‘Mistakes & Glories’. Veel adrenaline, pakkende supermelodieën, breaks, dynamiek en van die stoere jongenspraat die wijst op street cred. Weliswaar voorzien van een positief (lees: religieus) laagje, maar zonder te beleren of te wijzen met vingers. Muzikaal is dit wat we willen horen. En ja, dit is formulerock, op maat gesneden voor Amerikaanse radiostations maar het werkt als een spotprent in de handen van extremisten. Zo goed.