Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
11 februari 2006 was een belangrijke dag voor Our Brother The Native. De band stond toen voor het eerst op het podium, op het Fat Cat-festival in Hasselt. Voordien had het drietal tieners zijn muzikale ideeën via het internet uitgewisseld en enkel op die manier aan hun nummers gewerkt. Dit resulteerde in het EP'tje Cheer up My Dear, the Sun Will Shine Again, dat op Delude Records van bandlid Chaz Knapps uitgebracht werd.
Nu is er Tooth and Claw, het officiële debuut op Fat Cat. Our Brother The Native combineert hierop de vreemde ritmiek van Animal Collective met de melodieuze folk die vaak aan Devendra Banharts vroege muzikale capriolen doet denken en laat hierbij veel ruimte voor samples, speelgoedgeluidjes en allerlei andere vreemdsoortige geluiden. Vanuit die hoek dringt zich dan ook een vergelijking met Coco Rosie op.
Het knappe aan Tooth and Claw is dat het drietal er steeds in slaagt om zijn ideeën te kanaliseren en te allen tijde boeiend te houden. Meestal resulteert dit in melodieus voortkabbelende muzikale stukjes waarin vreemde stemmen en geluiden een interessante textuur aanbrengen, waarin niets zonder reden gebeurt. In die optiek komt Tooth and Claw nog het meest in de buurt van Animal Collectives akoestische meesterwerkje Sung Tongs.
Gelukkig slaagt Our Brother The Native er perfect in om aan een eigen identiteit te werken. Daarbij komen vooral nummers als ‘Tilia Petiolaris’, ‘Octopodidae’ en ‘Sepiidae’ naar voren: eenvoudige, meerstemmige folknummers die zo eerlijk klinken dat ze je niet onbewogen kunnen laten. Tooth and Claw is bijgevolg een eerste mijlpaal van een jonge band die heel wat in zijn mars heeft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/our-brother-the-native/tooth-and-claw/13175/
Meer Our Brother The Native op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/our-brother-the-native
Deel dit artikel: