• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Om | Conference of the Birds

Meeslepend stonerpsych opus.
CD, Holy Mountain/Konkurrent

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 13 mei 2006

Geen stonercompilatie is compleet zonder Dopesmoker (Jerusalem) van Sleep. Het enige probleem is dat de compilatie daarmee weinig ruimte voor andere nummers laat: 52 minuten brommende gitaren en vocalen die zich reeds krachtig een weg hebben gebaand door talloze, in marijuanarook gehulde stonerholen. Sleep zelf is inmiddels zachtjes ingeslapen, maar de band heeft nog altijd een cultstatus, al is het vooral onder muziekfanatici en misschien nog in enkele stonerholen en coffeeshops.

Om is inmiddels als een fenix uit de as van Sleep herrezen en waar Sleep-gitarist Matt Pike met zijn nieuwe band High On Fire meer richting heavy metal gaat, komen zanger/bassist Al Cisneros en drummer Chris Haikus met Om steeds meer in psychedelisch vaarwater. Conference of the Birds is een kolossaal stonerpsych opus dat verspreid over twee nummers - op cd weer onderverdeeld in 44 aparte tracks - langzaam onder je huid kruipt. Vanaf dat moment wil je het ook niet meer kwijt.

Cisneros’ fuzzy baspatronen kronkelen zich door de dertig minuten die het album lang is als lijnen onversneden cocaïne. Eenmaal opgesnoven is de weg terug niet meer vanzelfsprekend. Zijn mantra-achtige zang is niets minder dan hypnotiserend en als de bas je nog niet te pakken had, dan die zang wel. Haikus opent 'At Giza', het eerste nummer, met een stug ritme van kletsende bekkens en bonkende basdrum, terwijl Cisneros topzware basmelodieën van zijn snaren plukt. Cisneros’ zang is meteen een bezwerende rode draad. Alsof hij als een Perzische koning een peloton halfdode Egyptische strijders richting hun laatste rustplaats dirigeert. De intense ontknoping die in de laatste twee minuten volgt, is de kers op het toetje. Los gaan de drums en uit Cisneros’ basgitaar ontsnappen moddervette solo's die één voor één tegen je hersenpan ketsen.

'Flight of the Eagle' schakelt een tandje zwaarder. Het basvolume is opgekrikt en stekeliger; de zang is echter een stuk minder hypnotiserend en wordt voor een groot deel overschaduwd door die retevette, fuzzy baspatronen. 'Flight of the Eagle' is wel veel dynamischer en meer heavy metal dan 'At Giza'. Haikus houdt de nadruk op zijn bekkens. Op die manier verzwaart zijn drumwerk het geheel niet zodanig dat het verdwijnt in een waas van ondoordringbaarheid.

De kracht van Om is dat de band nergens echt thuishoort. Je kunt het sludgedoom noemen, maar daar zijn de psychedelische details veel te rijk voor. Psychedelica is het ook niet echt doordat de loodzware bassen maar blijven doordreunen en voor stonerrock zijn de vocalen simpelweg te schoon, bijna te perfect. Om steekt overal net een beetje bovenuit. Het is wel zaak om Conference Of the Birds wat tijd te gunnen; de beloning is het meer dan waard.

http://www.kindamuzik.net/recensie/om/conference-of-the-birds/12834/
Meer Om op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/om