• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Old Dirty Bastard | Osirus

Dode rappers klinken toch minder.
CD, JC/PIAS

Tekst: Eric van Splunter

Publicatiedatum: 07 maart 2005

"JC Records" prijkt op het hoesje; een label waarvan ik nog nooit gehoord heb. Nadere bestudering leert al snel dat de twee letters staan voor manager Jarred Weisfeld en moeder Cherry Jones. Verdachter kan een postuum rapalbum eigenlijk niet zijn. Zeker als je bedenkt dat Russell Tyrone Jones nog vers in zijn kist ligt en dat bovendien de stijl van dit uitgebrachte werk als dag en nacht verschilt van de stijl waarin hij leefde.

Vooral het solodebuut van ODB liet je kennismaken met een heerlijk verknipte, schreeuwende en tierende rapper, vol van drank- en drugswaanbeelden en met uiterst geile teksten. Jones was de joker van Wu Tang. Het ongeleide projectiel, dat net zo vaak niet thuis gaf als dat hij de sound van het collectief naar een hoger plan tilde. Niemand voor hem klonk als hij en niemand na hem zal hem ooit kunnen benaderen. Een volstrekt unieke artiest, die uiteindelijk ten onder is gegaan aan zijn eigen destructieve gewoontes.

Wat gewoonweg niet te rijmen valt, is de rapstijl van ODB. Zijn rijmschema's blijven keurig in het ritme. Geen chaos, geen creatieve uitbarstingen, geen geschreeuw, geen vette bassen. Het geeft steeds meer te denken over de status van het materiaal. Restmateriaal lijkt het, dat de ODB-behandeling nog moet ondergaan. Daarom heeft Roc-A-Fella waarschijnlijk gekozen voor de toevoeging 'Mix Tape': om te verbloemen dus hoe waardeloos de meeste tracks wel niet zijn.

Maar ook op Osirus houdt ODB het natuurlijk niet droog als het gaat om lyrische excessen. Gangstarrs Premier neemt opener 'Pop Shots' voor zijn rekening. ODB klinkt alsof hij al aan zijn laatste adem is begonnen. 'Dirty Dirty' is de beste track op het album, mede dankzij Kanye West en Rhymefests gastvocalen. Maar het gaat echt mis op de vier daaropvolgende nummers. Met elk nummer lijkt het moeras dieper te worden. Geen heldere beats meer en de input van ODB zelf wordt ook steeds twijfelachtiger.

Op 'High in the Clouds' is hij even terug ("I wanna stay high in the clouds / I wanna keep plenty of pussy around / I'm gonna keep plenty of bullets in my pockets / Just in case it's going down"). Maar het is direct ook het laatste lichtpuntje. Soms vraag je je zelfs af: is het hem wel? Irritant is vooral de constante echo uit het verleden door de producties heen ("hey dirté", "shimmy yall", "I'm the fuckin' Osirus of this shit"). Als deze uitgave al een functie heeft, dan is het wel de heimwee versterken naar zijn vroegere werk. Als eerbetoon kun je toch beter nog een keer de echte 'Brooklyn Zoo' opzetten.

http://www.kindamuzik.net/recensie/old-dirty-bastard/osirus/8803/
Meer Old Dirty Bastard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/old-dirty-bastard