Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De 'jongelui' van de Old 97's grossieren in twang, alsof ze uitvinders van het genre zijn. Dat in Nederland de band totaal geen voet van de grond krijgt, ligt simpweg aan tradities. In Europa houdt men nu eenmaal meer van die gevoelige singer-songwriters en creatieve melodielijnen. Niet dat deze Amerikanen volledig emotieloos door het leven gaan of geen ritme in hun donder hebben. Integendeel.
Voor alternatieve countrybegrippen is de door en door roestige sound van Old 97's even grotesk als de maaltijden die je aan de overkant van de Atlantische Oceaan doorgaans krijgt voorgeschoteld. Een dozijn songs op de cd The Grand Theatre (Volume One) dendert met evenveel triomfantelijkheid en patriottisme voorbij als een stoomlocomotief door het Amerikaanse landschap of als de eerste automobiel tuffend over Highway 1.
De stevige en rauwe rocksongs laten onmiskenbare invloeden van Johnny Cash en Grateful Dead horen, als het eenzame gekrijs van een adelaar op een afgelegen bergtop. Begrijpelijk dat Old 97's op niet-Amerikanen soms een tikkeltje overdreven overkomt. Dat de groep ook wel in staat is om gas terug te nemen, hoor je pas in het laatste nummer, 'The Beauty Marks' getiteld, dat als een laatste druppel whisky uit de fles glijdt. Het is die stilte die je hoort nadat zojuist een orkaan heeft huisgehouden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/old-97-s/the-grand-theatre-volume-one/20826/
Meer Old 97\'s op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/old-97-s
Deel dit artikel: