Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daar sta je dan als eenvoudig bandje uit Chicago, op de rode loper van de MTV Video Music Awards. Zal iemand hen iets gevraagd hebben over hun galaoutfits, of zullen de sterrenjagers hen straal voorbijgelopen hebben? Even later sta je zelfs op het podium, tussen megasterren als Beyonce, Fergie en Justin Timberlake.
En dat allemaal dankzij zes loopbanden uit de dichtstbijzijnde sportschool, een eenvoudige handcamera, een origineel dansje en een gemiddelde dosis muzikaal talent. OK Go is zo de grap van de dag en de clips van hun singles ‘A Million Ways’ en ‘Here It Goes Again’ (die met de loopbanden) zijn enorme hits op internet.
De bandnaam lijkt wel spontaan verzonnen bij de opname van de clip, maar dat is niet het geval. Oh No is al het tweede album van het kwartet, al zal dit album voor de meeste Europeanen de eerste kennismaking zijn. De originaliteit van de videoclips zien we helaas niet terug in de plaat. Er worden behoorlijk wat hippe invloeden door elkaar gesmeten, maar iets nieuws ontstaat daar niet uit: de dansbare indierock van The Killers (groter opgezet dan de Britse variant), de sixtiesdeunen van Jet, de klassieke glamrock van T-Rex, de nerdpop van They Might Be Giants en Weezer.
Weinig nieuws onder de zon, maar vrolijke, pakkende liedjes schrijven kan OK Go wel degelijk. Sterker nog: wie originaliteit en subtiliteit totaal onbelangrijk vindt, zal op Oh No geen enkel zwak nummer aantreffen. Als OK Go slim is laat het de instrumenten tijdens de wereldtour die nu onvermijdelijk volgt gewoon thuis. Met die zes loopbanden als wapen nemen we het playbacken wel voor lief.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ok-go/oh-no/14256/
Meer OK Go op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ok-go
Deel dit artikel: