Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vijfhonderd exemplaren, meer zijn er van het debuut van dit minimalistische Franse duo niet verkrijgbaar. Op het eerste gehoor geen onverstandige keuze, want hoe krijg je dit in godsnaam verkocht? Onder het motto ‘orchestra non orchestra’ spijkeren ze aan een non-conformistische sound waarvoor ze inspiratie zochten uit de klassieke archeologie, plastische kunst en poëzie. De desolate klanklandschappen die ze creëren, doen erg abstract aan en gedijen perfect in de sinistere wereld waar je gegarandeerd ook Earth en Merzbow tegen het lijf loopt.
De filosofie van O bestaat erin Numéro 0 dermate te absorberen dat je ze zelf vervolmaakt. De fundamenten liggen er, de keuze van de bouwstenen en de invulling van de compartimenten profileren zich op het werkterrein van de luisteraar. Atonale gitaarspinsels en elektronische drone-noise vormen de hoofdmoot en worden geflankeerd door speelsere geluiden, al kun je de lichtinval die de fluitjes en belletjes genereren nog het best omschrijven als verwaarloosbaar.
Van songs – variërend van anderhalve minuut tot meer dan tien minuten – is evenmin sprake, dit surrealistische labyrinth dient in zijn geheel geconsumeerd te worden. Geen gemakkelijke opgave, zeker als je weet dat het album om de haverklap verzandt in stiltes die te lang duren om vervolgens meteen de draad weer op te pikken. In die zin schiet Numéro 0 zijn doel voorbij en ben je geneigd de laatste strohalm te laten schieten.
Iets meer klankkleur en onderhuidse spanning had de Fransen beslist geen kwaad gekund en ware niet bepaald nefast geweest voor de attention span. Nu heeft het eerder iets weg van zoeken naar die ene felbegeerde speld in een gigantische hooiberg.
http://www.kindamuzik.net/recensie/o/num-ro-0/12264/
Meer O op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/o
Deel dit artikel: