Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nubla heet eigenlijk Luciana Carlevaro. Ze heeft Spaanse, Italiaanse en Libanese roots, maar groeit op in Buenos Aires. Als kind studeert ze piano en later begint ze te acteren. Ze doet onder andere mee met het opzienbarende theatergezelschap La Fura dels Baus en in een versie van ‘The Rocky Horror Picture Show’.
In 2003 begint ze met Nubla, omdat er ‘liedjes in haar hoofd zitten’. Ze vindt in muzikant Roger Rodés en producer Toni ‘Chupi’ Sagi verwante zielen en in 2005 komt haar debuut Voayeur uit. Door de goede ontvangst in de Spaanstalige wereld verschijnt het plaatje nu ook bij ons. Om de één of andere reden is de oorspronkelijke hoes, met een niet écht gewaagde decolleté, toch vervangen door een zediger fotootje.
‘Malquerida’ is een gezellig exotisch triphopje, een beetje zwoel, met wat scratchy geluiden en een Latin feel. ‘Nube Negrita’ gaat meer richting hiphop en doet zelfs een beetje aan Orishas denken. Maar dan met één frêle meisje op vocals in plaats van vier brullende kerels. Maar de belegen triphop van ‘Cayendose’ is echt al te vaak gedaan. In het licht jazzy ‘Agujitas’ rapt ze in het Engels. Het lijkt wat op Neneh Cherry, maar dan met extra taalfouten. Vertederend, maar niet bepaald goed.
Toegegeven, in het best wel mooie ‘Casi Sola’ zitten mooie harmonieën en percussief gebruikt gehijg. Het heeft zelfs iets weg van Luscious Jackson. En de kurkdroge percussie en de weemoedige geluiden in ‘Tiembla El Sol’ zijn behoorlijk tof. Ook in het sfeervolle ‘Siete Lenguas’ wordt creatief gepercussioneerd; denk ‘People Are People’ van Depeche Mode in een coma. Maar na de mierzoete loungejazz van ‘Tigresa’ is een tandenpoetsbeurt geen overbodige luxe. En de truttige toetsen in ‘Japan’ zijn echt té klef.
In het beste geval zijn de songs aangenaam en niet aanstootgevend. Maar al te vaak zijn ze generiek en slaapverwekkend. Het onafgebroken downtempo begint ook lichtjes op de zenuwen te werken.
Nubla verwerkt uiteraard de eigen Latin-roots met dance-invloeden en denkt ongetwijfeld waanzinnig creatief bezig te zijn, maar vergeet daarbij dat die paden reeds lang platgetreden zijn door andere danceproducers. Er valt hier niets te horen dat niet eerder en beter gedaan werd door pakweg Buscemi en konsoorten. Op deze cd valt voor de samenstellers van die kleffe ‘Ibiza Lounge’-compilaties waarschijnlijk wel het één en ander te rapen, maar wie zijn muziek graag een beetje spannend heeft, laat dit best aan zich voorbijgaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nubla/voayeur/13045/
Meer Nubla op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nubla
Deel dit artikel: