• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noor | A Perfect Concubine

Nog niet Dé Verlichting, maar soms wel genieten van het flakkerende kaarslichtje.
CD, eigen beheer

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 02 juli 2004

Kijk, zo kom je goed binnen. Los van de muziek maakt Noor alvast een goed begin door de professioneel ogende cd. Net zoals in de eerste dertig seconden van een sollicitatiegesprek de uitkomst al vast schijnt te staan, laat Noor dus niets aan het toeval over; dressed to impress zogezegd. Niets mis mee; bij mij heeft Noor alvast de eerste horde genomen.

Het zijn verwarrende tijden, aldus de begeleidende biografietekst van Noor. Ach, misschien wel. Het is maar hoe je het wil bekijken. Hoe dan ook, de schriftuur geeft aanleiding tot lachen; de knipoog en een bepaald matchend gevoel voor humor is aanwezig. Eens kijken dus of dat muzikaal evenzeer in de pas wil lopen met de gewekte verwachtingen.

Negen nummers lang knalt de het Nederlandse kwartet Noor door de speakers met werk dat op het eerste gezicht zwaar richting de alternatieve rock van de Jaren Negentig gaat. Jawel, die van het eind van de Vorige Eeuw! Is Noor daarmee te laat, of pikt het nog net een graantje mee?

Geen van beiden, zo moet de conclusie luiden. Noor heeft een moment gekozen waarop vanuit de gemakkelijke zetel kan worden teruggekeken naar wat achter ons ligt. Assimilatie, selectie en de cocktailshaker doen vervolgens hun werk. Met als product een kort album als A Perfect Concubine. Een plaat die zondigt tegen de Eerste Regel van het Demomaken door bij eerste beroering van de 'play'-knop niet te beginnen met het sterkste nummer. Nee, het in midtempo voortijlende mixje van Sonic Youth-achtige wensgedachten en wat Muse-zang is geen vliegende start te noemen.

Voor het betere materiaal, waarvan de oren gespitst raken en we twinkelende oogjes krijgen, skippe men naar de tweede track. Daar speelt Noor met de lo-fi gortdroge drum en bas-setting met onvaste zang, die op de beste Pavement manier weet in te palmen. Dissonante akkoorden, wazig phase-guitar-gepriegel, over een pulserende bas en die kale klank over het geheel. We beginnen wat te herkennen van die lotsverbondenheid die we op het eerste gezicht leken te delen met Noor.

Never change a winning team; ook alweer een platitude van het opperbeste soort, maar Noor begrijpt dat er een kern van waarheid besloten ligt in elk tegeltje dat de toiletmuren van menig muzikantenstede vult. En dus wordt de Pavement-lijn nog even doorgetrokken. Daar zitten we helemaal niet mee… de vervoering duurt voort. Een paar al te opzichtige akkoordwijzingen daargelaten; die nemen we dan maar even voor lief. Iets meer vochtig qua klank dan de Steve Albini-achtige no-fuss-productie van de voorganger, heeft 'Movie Song' een klasse op zich. Het nummer weet te vervoeren, te trekken aan de luisterspieren.

Noor noemt zelf Sonic Youth, Radiohead, The Smashing Pumpkins en dergelijke als invloeden. Het moet gezegd worden: de mannen hebben durf, ze spiegelen zich niet aan de minsten. De valspassende noten van Thurston Moore en co. passeren de revue, het ijle hoge gezang waar Thom Yorke patent op heeft wordt soms aardig geëmuleerd door de zanger. Tot zover hebben ze gelijk. Maar als je je echt wil meten met de groten, doe je er beter aan een EP te presenteren met alleen écht goede nummers.

Goede liedjes behoeven geen krans en al helemaal geen fade-out. Een middel waarvan Noor zich nogal eens wil bedienen. Een zwaktebod dat mijn nekharen vrijwel constant kaarsrecht overeind doet staan. Bouw toch een waar eind aan een nummer! Net zolang zwoegen tot dat het echt áf is en niet de kraan ergens halverwege een waar einde dichtdraaien.

Goed, The Smashing Pumpkins dan? In '8 Years' hangt wel een sfeertje dat doet denken aan de kalme bedeesde Pumpkins-tijden zoals zij het deden in hun weergaloze 'Never Let Me Down'. Zij het dat Noor wat tekort komt en dus niet écht naar de strot weet te grijpen. De poging alleen al is lovenswaardig, net als de heerlijke aan James - Pumpkin - Iha refererende doorlopend kraakheldere gitaarmelodie. Daar blijft het voor Noor dat ook wel bij. De drummer is natuurlijk geen Jimmy Chamberlin, eerder een Phil Selway; functioneel, maar niet waarlijk wereldschokkend aanwezig. En tsja: hard-zachttactieken toepassen kunnen meer mensen. Daar heb je nog geen Nederlandse Pompoenen mee.

Al met al is A Perfect Concubine een Nederlands debuut dat beter uit de verf zou zijn gekomen als een EP. Slechts in de kunst van het beperken, openbaart de meester zich immers. Weer zo'n waarheid als een koe. De minder sterke nummers trekken de rest omlaag. Wat een zonde mag heten, omdat Noor niet alleen bestaat uit prima spelers, maar ook het muzikale talent in huis heeft om er meer van te maken. Noor heeft een zekere potentie, maar die ligt hetzij in de ontdekkingsreis langs de lo-fi-wegen, hetzij in een volvette productie waarbij maximaal gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden die een studio kan bieden. En natuurlijk een paar betere songs om de boel te stutten. Ergens in dat midden bevindt zich de toekomst voor Noor. Hun inspiraties deden het immers niet voor minder. Bloed, zweet en de overbekende tranen. Wellicht dat we dan kunnen melden dat we het Licht van De Verlichting gezien hebben. Vooralsnog blijft het bij een flakkerende kaarsvlam. Klein, fijn, maar wel een beetje weinig.

http://www.kindamuzik.net/recensie/noor/a-perfect-concubine/6508/
Meer Noor op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noor