Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Canadese broers Rob en John Wright richtten eind jaren zeventig NoMeansNo op, waarmee ze destijds met respectievelijk bas en drums jazz en punk op een zeer progressieve manier mee combineerden. Gitarist Andy Kerr wordt in de jaren tachtig toegevoegd en doorheen de jaren tachtig en negentig zal de band door veel bands als voorbeeld geciteerd worden. Dit maar om aan te geven dat het belang van NoMeansNo zeker niet te onderschatten is en wie de oudjes recent nog live aan het werk zag, kan ook beamen dat het vuur nog helemaal niet uitgedoofd is.
Wel is het zo dat de muzikale output van NoMeansNo al een heel tijdje gestagneerd is. Toegegeven, ze hebben een heel eigen muzikaal universum, waarin er een voorname rol voor de baspartijen voorzien is, vormgegeven maar sinds ongeveer een decennium slagen ze er niet echt in om daar nog nieuwe dingen in te doen. Of het nu ironisch bedoeld is of niet laten we in het midden maar de slogans die op de hoes van All Roads Lead to Ausfahrt opgenomen zijn laten vermoeden dat ze dit misschien wel doorhebben: the future is a past en zeker from obscurity to oblivion lijken toch wel de vinger op de wonde te leggen.
All Roads Lead To Ausfahrt, de tiende studioplaat is hun eerste in zes jaar en het lijkt dat NoMeansNo (Tom Holliston verving Kerr in 1995) toch iets melodieuzer geworden is. Opener ‘Wake Up’ geeft meteen aan dat de energie er nog steeds is maar na een half uurtje besef je wel dat je het allemaal al eens eerder gehad hebt. In die zin is het dan ook veel interessanter om hun oudere werk zoals Why Do They Call Me Mr. Happy?, Wrong of het in 1991 in de Vera en de Effenaar opgenomen Live and Cuddly aan te schaffen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nomeansno/all-roads-lead-to-ausfahrt/14208/
Meer NoMeansNo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nomeansno
Deel dit artikel: