http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

NoFX | Coaster

Humor als relativeringswapen.
CD, Fat Wreck/Sonic Rendezvous

Tekst: Ruud van Esch

Publicatiedatum: 09 mei 2009

NoFX weet zichzelf in 2009 aardig goed op de kaart te zetten. Behalve een nieuw album verschijnt ook de dvd Backstage Passport waarin de hilarische tourbelevenissen van het punkkwartet in weinig voor de hand liggende oorden als Chili, Israël en Maleisië te volgen zijn. Toeren in Amerika en Europa is volgens Fat Mike en zijn vrienden veel te veilig en geïnstitutionaliseerd geworden.

Backstage Passport toont een band die ramp- en tegenspoed met drank, drugs en vooral humor te lijf gaat. Een verzameling lolbroeken die sinds begin jaren tachtig een punkband gebruikt als vehikel om lol te trappen. Dat vehikel heeft ze over de hele wereld gebracht. Maar tussen de niet aflatende hoeveelheid poep- en pieshumor is er zelfs bij NoFX plek voor een spaarzaam moment van bezinning, meestal aangedreven door familieaangelegenheden. Op dit nieuwe album bezingt Fat Mike de wrange realiteit van het verlies van zijn ouders in 'My Orphan Year'. Zoals hij tijdens een wereldtour huilt om het missen van zijn dochters verjaardag. Maar even later drijft hij lachend de spot met alcoholisme en lesbiennes of zet hij zijn eigen land maar weer eens te kakken in 'We Called It America'.

De wegwerpmaatschappij is een belangrijk thema. Songteksten en het artwork zitten vol verwijzingen naar jarentachtigfenomenen die recent van het toneel verdwenen zijn. Floppydisks, cassettebandjes, telefooncellen. En muziek is een wegwerpproduct geworden. Daarom presenteert NoFX zijn elfde studiofull-length niet als een album, maar een Coaster (cd-versie) of een Frisbee (lp-versie). Aan zelfspot heeft de band nooit gebrek gehad.

Wat NoFX ook dwarszit, altijd verpakt de band zijn beslommeringen in aanstekelijke punknummers met een goed refrein en een soepel verloop. Motörhead flikt het met rock-'n-roll, Slayer met thrash metal, NoFX met punkrock; zichzelf eindeloos herhalen en ermee wegkomen omdat de kwaliteit van de nummers zo hoog is. Met een indrukwekkende staat van dienst, een onnavolgbaar relativeringsvermogen en een bevlogen nieuwe plaat weet NoFX zich wederom op de kaart te zetten. Fat respect!