Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
No Hawaii is een band met vele gedaantes. In eerste instantie doen de Zweden zich met 'A Lovely Breed' voor als een postrockcollectief, om nog in hetzelfde nummer om te slaan naar een wild rockende band met de energie van Afghan Wigs en zelfs The Ocean. Dit verloop wordt in 'Chuck Noir' omgedraaid, waarbij de binnenkomst van zanger Jamil Pannee ronduit lomp genoemd kan worden.
De brulvocalen van Pannee getuigen verderop eveneens van weinig toegevoegde waarde, temeer omdat hij tijdens melodieuze passages over een solide zangstem blijkt te beschikken. Dat zijn ongecontroleerde uithalen over de steeds hoger oplaaiende hoogtepunten niets minder dan overdadig zijn, schijnt op geen enkel moment in hem op te komen.
Een subtielere aanpak van de vocalen had als een ideaal bindmiddel kunnen fungeren voor een band wiens experimenteerdrang voorbijgaat aan elke vorm van stijlvastheid. Op zich een gezonde instelling, ware het niet dat Snake My Charms de nodige samenhang ontbeert. Zowel binnen nummers als over het hele album gezien (de lengte van nummers varieert van één minuut en zeventien seconden tot meer dan tien minuten) maakt No Hawaii een impulsieve indruk.
Zonde is het, dat No Hawaii zijn overduidelijk aanwezige muzikale kwaliteiten niet helemaal in goede banen weet te leiden. Het idee om afstand te nemen van talloze bands die elkaar klakkeloos kopiëren is prijzenswaardig. De uitvoering, waarin noiserock, soundscapes en postcore elkaar willekeurig afwisselen, laat te wensen over.
http://www.kindamuzik.net/recensie/no-hawaii/snake-my-charms/20288/
Meer No Hawaii op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-hawaii
Deel dit artikel: