Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Millencolin is het bekendste, maar No Fun At All is de beste Zweedse punkpopband. Kwestie van net iets harder durven zijn en net iets betere refreinen schrijven. Hun beste album, Out of Bounds, met klassiekers als 'Beat 'Em Down' en 'Master Celebrator', kan zelfs de vergelijking met het betere Bad Religionmateriaal gemakkelijk doorstaan.
Als het genre over zijn hoogtepunt in de jaren negentig heen is, gaat het ook langzaam minder met No Fun At All. In 2001 gooit de band uiteindelijk het bijltje erbij neer. In 2004 begint het echter alweer te kriebelen en zijn de eerste reünieshows een feit. Waarschijnlijk omdat telkens diezelfde oude nummers spelen maar saai is, wordt er ook maar even een nieuw album opgenomen. Zo lijkt het in ieder geval, want het heilige vuur klinkt niet door in Low Rider.
Daarmee is niet gezegd dat het een slechte plaat is. Hardcore No Fun At Allfans zullen er zelfs over te spreken zijn, want Low Rider biedt solide songs in de stijl waarmee de band bekend is geworden. Wat echter ontbreekt is dat vleugje inspiratie dat het verschil maakt tussen een hit als 'Master Celebrator' en het gewoon degelijke materiaal op Low Rider. Pas het veertiende en allerlaatste nummer 'There Must Be a Better Way' doet de oren spitsen. Voor een echte comeback en het aankweken van nieuwe fans zal dat niet genoeg zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/no-fun-at-all/low-rider/17893/
Meer No Fun At All op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-fun-at-all
Deel dit artikel: