http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Niobe | White Hats

Stemmige cd van Mouse On Mars-acoliet.
CD, Tomlab/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 05 juli 2006

Niobe (echte naam: Yvonne Cornelius) is de zangeres die Mouse On Mars op Radical Connector assisteert bij het varen van een toegankelijkere koers. Haar zachte zangstem steekt schril af tegen die van zanger/drummer Dodo Nkishi en geven de MoM-sound een zwoelere dimensie.

Eind 2004 verscheen Niobe’s derde album, Voodooluba, geproduceerd door marsmuis Andi Toma, waarop de klanken van haar stem om een abstracter en verknipter geluid gedrapeerd zijn. Voor haar vierde langspeler stelt platenlabel Tomlab voor om iets met echte songs te proberen, om haar mooie stem tot uiting te laten komen; zonder vervormingen of deconstructie. Tot haar eigen verbazing stemt ze toe en White Hats is het resultaat.

Niobe’s stem wordt vaak met een batterij effecten bestookt, maar dat ze soul heeft is onmiskenbaar. In het jazzy ‘Give All to Love’ klinkt ze zowel als het zusje met de piepstem van CocoRosie als een doorleefdere Sade. De veelgelaagde stemmenpatronen klinken zeer bezwerend; daar kan zelfs de typische begeleiding niets aan veranderen. ‘Well and Wise’ boort onderkoelder verder op hetzelfde stramien. Soms lijkt het door de vreemde echo’s alsof haar zang achterstevoren is opgenomen.

In de titelsong klinkt Niobe behoorlijk dreigend. Weifelende akoestische gitaartjes plukken vaag weg, terwijl ze zelf ook twijfelt of ze niet zou losbarsten in een Nina Simone-brul. In ‘Touch this Flower’ doet ze dat bijna. Haar stem gaat in de richting van die van deze legendarische zangeres, maar kiest steeds voor een ingetogen aanpak. Valse bescheidenheid? We zullen het nooit weten, want met ‘Phosphorous’ grijpt ze terug naar de verhullende effecten.

In ‘Drei Zinnen’ doet ze dat ook, maar met een zeer charmant resultaat. Harmoniërend met zichzelf en met een broze trilling in de stem roept ze bijna de geest van Josephine Baker op. Hetzelfde procédé wordt toegepast in refrein van ‘Up Hill and Down Dale’. Wel is het spijtig dat deze song verder de kleffe, maar minimalistische, discotoer op gaat. Voor ‘Shirocco and Mistral’ haalt ze dan weer haar strenge stem boven en klinkt ze als een Grace Jones van vlees en bloed.

‘The Hills’ is een mooie jazzballad, waarin geen trucs zitten en Niobe haar stem gewoon even zwoel laat zijn. Daarna is de platte housedreun van afsluiter ‘Cool Alpine’ een behoorlijke schok. Priscilla, Queen of the Desert komt dreigend aangestormd. Zou Niobe zelf ook weten dat lang niet alle songs op haar cd sterk genoeg zijn om de aandacht lang vast te houden en eindigt ze daarom met een auditieve stinkbom?