http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nicki Minaj | The Pinkprint
Het Spielbergsyndroom van Nicki Minaj.
CD, Cash Money/Universal
Tekst: Martÿn ter Haar
Publicatiedatum: 21 januari 2015
Er zijn weinig grote sterren zo op hun privacy gesteld als Onika Maraj. Het is maar heel zelden dat de vrouw achter het larger than life karakter Nicki Minaj zich toont. Ook in interviews stelt ze zich in het algemeen zeer gereserveerd op. Omdat het masker nooit af gaat, bestaat de neiging te gaan denken dat Onika Maraj daadwerkelijk Nicki Minaj is, maar dat is onterecht. Waar Nicki Minaj uitstraalt dat ze meerdere toy boys per dag volledig seksueel uitwoont en daarna achteloos afdankt, daar bleek Onika Maraj al elf jaar met dezelfde man samen te zijn, een relatie die in de loop van 2014 stukliep.
Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Als muzikant heb je echter een prima uitlaatklep voor je emoties, in je werk. Dus legt Onika Maraj op The Pinkprint in de eerste en laatste drie songs het Nicki Minaj-masker af. Dan is het een echte scheidingsplaat, met songs vol bittere verwijten en diepe droefheid.
Helaas treedt daarbij het Steven Spielberg-syndroom op. De regisseur die wereldberoemd werd met de perfecte publieksfilms Jaws en E.T. jaagde jarenlang op een Oscar met 'serieuze' films, waarbij hij steevast zijn sterke punten uit het oog verloor en een sentimentele draak afleverde. Precies dat gebeurt ook op The Pinkprint. De kracht van Nicki Minaj is niet het zingen(!) van sentimentele ballads zoals ze doet op 'Grand Piano'. Ze is inmiddels zo een grote ster dat het dankzij een leger songschrijvers en producers technisch wel allemaal overeind blijft, maar het is verder volkomen oninteressante middle of the road muziek. Eén van de meeste eigenzinnige sterren van het moment verwordt zo tot een r&b-muzikante zoals er zoveel zijn.
Gelukkig is het midden van het album Nicki Minaj op haar best: op sneltreinvaart even bizarre als hilarische schunnigheden rappend. En laten we wel wezen: een beetje de emo uithangen kan iedereen. Scabreuze grappen maken die daadwerkelijk leuk zijn en die dan ook nog in pakkende songs stoppen daarentegen, is maar zeer weinigen gegeven. Het meeste van het sterke materiaal is wel al ruim voor de release van The Pinkprint vrijgegeven: iedereen is inmiddels wel al op de hoogte van de kwaliteiten van 'Anaconda', 'Only' en de sterkste track van de plaat, Minaj' en Beyoncés ode aan de masturbatie, 'Feeling Myself'. Nog wel verrassen doen het minimalistische 'Four Door Aventador' en dancehalltrack 'Trini Dem Girls'.
Daarmee is The Pinkprint net als zijn twee voorgangers een wisselvallige plaat geworden. Verschil is dat op die platen de zwakke broeders tracks waren die te nadrukkelijk radiosucces zochten, terwijl het op The Pinkprint de nummers zijn waarop Minaj 'serieus' is. Zo kan het gebeuren dat ze het afgelopen jaar op allerlei mixtapetracks en gastbijdrages veel sterker voor de dag is gekomen dan op haar officiële album. Geen reden tot wanhoop. Gezien het talent dat Nicki Minaj duidelijk wel heeft, moet het toch een keer lukken met dat album; Spielberg maakte uiteindelijk ook Schindler's List.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nicki-minaj/the-pinkprint/25643/
Meer Nicki Minaj op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nicki-minaj
Deel dit artikel: