Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nick Harper groeide als zoon van de Britse rocklegende Roy Harper op met de muziek van het kruim van de toenmalige rocksterren: Jimmy Page en Robert Plant. Na een bijdrage aan zijn vaders Whatever Happened to Jugala?, inmiddels ruim twee decennia geleden, was zijn muzikale carrière gelanceerd.
Na vijf platen bewandelt Nick nog steeds hetzelfde platgetreden pad. In de hoop iets nieuws te vinden, doet hij met Treasure Island een gooi naar de eeuwige faam. Maar hij slaat de bal mis. De twaalf nummers kun je moeilijk als muzikale schatten bestempelen. Ook van de kunde tot politieke satire waar hij zich op meent te kunnen beroepen, komt bijzonder weinig in huis. Of je moet ‘Intelligent Design’, een gemanipuleerde tekst waarin Bush overduidelijk de foute boodschap brengt, als een geslaagde grap beschouwen.
Helaas, het werkt niet en dat geldt ook voor de rockmuziek waar hij zich vol overgave op concentreert. Maar ook al heeft de poprock een wrang randje, Treasure Island bewijst dat het nog erger kan. De volhouder wint deze keer niet, maar valt van de regen in de drop. Vanaf ‘Real Life’ meent Harper immers dat hij met een akoestische gitaar de nodige melancholie aan Treasure Island moet toevoegen. Het resultaat is helaas schrijnend. Bovendien is het afsluitende sprookje ‘A Wiltshire Tale’ oeverloos vervelend.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nick-harper/treasure-island/12327/
Meer Nick Harper op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-harper
Deel dit artikel: