• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

New York Dolls | One Day it Will Please Us to Remember even This

Onovertuigende comeback van Old Jerk Dolls
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 25 juli 2006

De New York Dolls werden opnieuw in het leven geroepen door über-fan Morrissey, die in juni 2004 het Londense Meltdown festival mocht cureren en tot elke prijs zijn favoriete groep wilde zien optreden. Het kost hem heel wat moeite, en misschien had hij die beter in het opnieuw bij elkaar brengen van zijn eigen legendarische bandje gestoken.

Bassist Arthur ‘Killer’ Kane overleed 22 dagen na het optreden plots aan leukemie. The Dolls stonden natuurlijk nooit bekend om hun goede gezondheid. Eerste drummer Billy Murcia was in 1972 op spectaculaire wijze in een overdosis gebleven; tweede drummer Jerry Nolan overleed in 1992 aan een hartaanval. Gitarist Johnny Thunders stierf in ’91, onder verdachte omstandigheden.

Daar stonden zanger David Johansen en gitarist Sylvain Sylvain dan, met hun nieuwe garderobe en verse pruiken. Wat te doen? Ze trommelen vier andere muzikanten op en maken een nieuwe plaat; 32 jaar na hun vorige.

‘We’re All in Love’ opent punky genoeg: een onbehouwen dreun, met schreeuwerige attitude. ‘Dance like a Monkey’ drijft op een ‘Lust for Life’-kadans en is voorspelbaar, maar wel sympathiek. ‘Punishing World’ is van die speedy ramalama-blues en ‘Fishnets and Cigarettes’ is een lekker agressieve stomper, met een bijna drone-achtige riff.

Te veel van hun songs gaan de straighte boogie-toer op, zoals ‘Runnin’ Around’, met typische tokkelpiano, of de hoempa van ‘Rainbow Store’. De mondharmonica die in elk nummer bovengehaald wordt, begint op de duur behoorlijk te irriteren en de meterslange gitaarsolo’s die overal aangesleept worden, zijn ook al weinig geïnspireerd. Met ‘Dancing on the Lip of a Volcano’ denken ze ongetwijfeld dat ze episch bezig zijn, maar het resultaat is een kleffe, opgezwollen powerballad.

Aan de teksten valt meer plezier te beleven. Johansen is op dreef en komt ondeugend uit de hoek. De speelsheid van sommige van zijn langgerekte oneliners doet vermoeden dat hij zich lang niet meer zo goed geamuseerd heeft als met het neerpennen van deze odes aan idioterieën.

De plaat lijdt echter aan een gebrek aan agressie, subversie en ze is véél te lang. Na zo’n lange tijd en van zo’n legendarische band verwacht je geen plaat die zo gewoontjes klinkt. Klassiekers als ‘Personality Crisis’, ‘Trash’ of ‘Looking for a Kiss’ zijn ver te zoeken. Het is natuurlijk niet fair om het werk van zo’n oude zakken te vergelijken met iets wat ze meer dan dertig jaar geleden gemaakt hebben, maar wie de glitterboots met plateauzolen aantrekt …

http://www.kindamuzik.net/recensie/new-york-dolls/one-day-it-will-please-us-to-remember-even-this/13490/
Meer New York Dolls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/new-york-dolls