Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met tranen in mijn ogen en een brok in de keel zit ik naar mijn schermpje te turen. Lang blijft het leeg. Helemaal overdonderd van The Eye of Every Storm. Wat hakt deze plaat in op je ziel. Na het horen van deze acht nummers besef je weer dat deze wereld één doffe ellende is. Beelden van oorlog, hongersnood, aardbevingen en alles wat mis is aan deze wereld schieten door je hoofd bij het beluisteren van deze plaat.
Maar wat kan de soundtrack van al deze ellende toch prachtig zijn. De bombast in het materiaal is nog heftiger dan de toch al niet misselijke schijf A Sun That Never Sets. Elk gitaaraanslag, drumklap of uithaal van Scott Kelly en Steve von Till komt aan als een mokerslag. Deze symfonie zorgt ervoor dat al het positieve langzaam uit je wordt weggezogen.
Dat doen deze doemdenkers door elk nummer de tijd te nemen. Langzaam en repetitief wordt er toegewerkt naar een uitbarsting. Die door de voorgaande stilte elke keer weer inslaat als een bom. Postrock maar dan op zijn metals? Nee, toch niet, want dit is toch vele malen gevaarlijker dan het eerste het beste postrockbandje. Dit is het werk van een gezelschap dat zich na dertien jaar voor de zoveelste keer overtreft en een klankwerk aflevert om van te huiveren.
Huiveringwekkend en overtuigend zijn ook de woorden "My words are useless again" in 'A Season in the Sky'. Die woorden worden op indringende toon in je verzwakt gestel geramd. En deze zinsnede vat deze recensie prima samen. Want over een band als Neurosis moet je niet lezen, nee dat moet je horen. En voelen. En op je in laten werken. Elke keer weer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/neurosis/the-eye-of-every-storm/6553/
Meer Neurosis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurosis
Deel dit artikel: