• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Neon Blonde | Chandeliers in the Savannah

Vijftig procent Blood Brothers, honderd procent goede muziek.
CD, Dimmak/Konk

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 06 november 2005

Als je iets halveert hou je normaal gesproken precies vijftig procent over, maar deze waarheid gaat niet op voor de Blood Brothers. Zanger Johnny Whitney en drummer Mark Gajadhar zijn zonder hun twee kompanen nog steeds even grillig, hebben nog evenveel uitgesproken gekte en bezitten nog steeds hetzelfde ADHD-gehalte als in hun andere band. Neon Blonde is een zijproject van het tweetal, maar vooral dankzij Whitney (die hier ook gitaar en keyboards voor zijn rekening neemt) leg je meteen de link naar de Blood Brothers. Zijn stem is een combinatie van Mike Pattons uithalen en Donald Duck die om hulp roept terwijl hij wordt gewurgd door Kwik, Kwek en Kwak. Hierdoor gaat zelfs van het titelnummer, een rustige pianoballad die af en toe iets onstpoort, enige dreiging uit. Je moet ervan houden, maar doorzetters krijgen er veel moois voor terug.

Noem het wispelturig, onberekenbaar of gewoon compleet gestoord, maar net als bij hun andere band combineren Whitney en Gajadhar verschillende muziekstijlen tot er iets totaals onherkenbaars ontstaat, soms zelfs in één nummer. Neon Blonde gaat daar zelfs nog een stapje in verder. Het tweetal gebruikt rauwe posthardcore en artpunk als uitgangspunt, maar laat zich daardoor niet beperken. Het tweetal ontdekt de dance-punk en artrock (‘Princess Skullface Sings’), ze spelen een soort gammele rockabilly die uitbarst in een een orgie van geschreeuw (‘New Detroit’), het afsluitende ‘Wings Made out of Noise’ heeft een ondergrond van folktronica en er komen verder nog een veelvoud aan stuiterende beats en springerige piano’s voorbij die het geheel gelaagder maken. Ook new wave en glamrock lijken een invloed te zijn op Neon Blonde, zo klinkt ‘Cherries in Slow Motion’ als een op hol geslagen David Bowie-klassieker uit de tijd van Ziggy Stardust.

Diezelfde Bowie zong op Hunky Dory over changes en hij had geen betere samenvatting kunnen geven voor Chandeliers in the Savannah. Hoewel goed te horen is dat Neon Blonde een afsplitsing is van een tweetal Blood Brothers, klinkt het tegelijkertijd anders: diverser, gevarieerder, eclectischer zo u wilt, waardoor het album geheel op zichzelf kan staan en nergens klinkt als een overbodig en rommelig zijproject. Sterker nog, Whitney en Gajadhar bewijzen dat ze ook zonder hun goede vrienden spannende en opwindende muziek kunnen maken. Met Neon Blonde laten ze horen dat zelfs vijftig procent Blood Brothers voor de volle honderd procent goede muziek oplevert.

http://www.kindamuzik.net/recensie/neon-blonde/chandeliers-in-the-savannah/11092/
Meer Neon Blonde op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neon-blonde