Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoe zou popmuziek hebben geklonken als een Engels bandje als The Beatles nimmer was doorgebroken? Of als er nooit wereldwijd zou zijn gefluisterd over de beelden een heupwiegende Elvis op de Amerikaanse tv? Of als Sid Vicious niet uit zijn dwangbuis was gekropen?
Voor antwoorden op dergelijke vragen kun je het beste terecht bij de Britse muzikante Nancy Elizabeth. Haar derde langspeelplaat, Dancing getiteld, staat bol van feeërieke en lichtjes hypnotiserende folkmuziek uit het jaar nul of grootmoeders tijd. Wie denkt dat het effect ongeveer hetzelfde is als een muffe boekenwinkel binnenlopen, wordt nog eens aangenaam verrast. Dit album klinkt bijzonder verfrissend.
Niet dat de hele popgeschiedenis als een bliksemschicht aan deze dame voorbij is gegaan. Op mindere momenten flitst de naam Enya even door je hoofd, zoals in het vervelende 'Simon Says Dance'. Dit vijfde nummer op de cd is een voorzichtige aanzet tot iets dat je zou kunnen bestempelen als een prikkelend pophitje. Godzijdank zijn er weinig van dit soort uitspattingen die uit de toon vallen.
Er valt door de prominent aanwezige klassieke pianoklanken zeker ook iets te zeggen voor een folky versie van popzangeres Tori Amos. Interessanter zijn wellicht de raakvlaken met psychedelische en barokke folk uit de jaren zestig, die wel constant aanwezig zijn in een vaak gelaagde en sierlijke songstructuur. Ook kalere ballades, bijvoorbeeld het fraai intogen 'Desire', vallen hier op hun plek.
Concluderend: Elizabeth maakt op plaat een behoorlijk volwassen indruk. De heldere sound van stijlvol dansende pianoklanken en een fragiele doch imponerende engelstem staan die donkere en mysterieuze onderlaag niet in de weg. Soms wat stijf en truttig, maar over het algemeen van een zeldzame en betoverende klasse.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nancy-elizabeth/dancing/24112/
Meer Nancy Elizabeth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nancy-elizabeth
Deel dit artikel: