Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Myspace gothic-emo hype is nog niet gaan liggen. My Chemical Romance is een van de aanvoerders. Het is dus aan deze Amerikanen om wat nieuwe impulsen in dit al vroeg vastgeroeste genre te pompen. Weg dus met die rode stropdasjes, zwarte haren en perfect uitgebalanceerde punkpopliedjes
Het begint al met de opener ‘The End’. Dat hebben ze voor hun toekomstige, tiendaagse concertreeks op Broadway geschreven. Dat kan niet anders. Daar is niks mis mee, als het goed gedaan wordt. Maar daar wringt de oude stropdas. Als je Queen achterna wilt, zal je naast dat leuke koppie een paar aangename stembanden moeten hebben.
Vooral Gerard Way zijn articulatie begint behoorlijk snel op je zenuwen te werken. En zijn de liedjes op het in 2004 verschenen doorbraakalbum ‘Three Cheers for Sweet Revenge’ nog lekker simpel en punky. Dit ‘Black Parade’ blinkt vooral uit in beladenheid. Neem de werkelijk waardeloze ballad ‘Cancer’. Er is maar een iemand die dat soort geijkte piano-intermezzo’s geloofwaardig kan laten klinken. Dat is Steve Tyler. De rest van zingend Amerika moet daar vooral niet aan beginnen.
Naast al dit verdriet is er welgeteld een echt lichtpunt. ‘House of Wolves’ doet in al zijn simpelheid aan Green Day denken. Een strak omlijnd rocknummer met een poprandje. Dat gaat My Chemical Romance prima af. Op zo'n moment klinkt de band zelfs erg lekker.
Het is uiteraard niet genoeg om van dit album een muzikaal succes te maken. Daar klinkt ‘The Black Parade’ te gezocht voor. Miljoenenverkoop stimuleert de pretenties. My Chemical Romance trapt in dezelfde val als The Killers met ‘Sams Town’: teveel, te groots, te snel, te zelfverzekerd en te geforceerd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/my-chemical-romance/the-black-parade/14408/
Meer My Chemical Romance op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/my-chemical-romance
Deel dit artikel: