Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tijdens de overtuigende shows in Doornroosje en op het Haagse Crossing Border maakten de vier sympathieke heren van Mumford & Sons duidelijk dat ze er alles voor overhebben om komend jaar naar het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika te gaan. Desnoods zijn ze naar eigen zeggen zelfs bereid live op te treden voor het Nederlands Elftal.
Als ze zo doorgaan met hun enthousiasme en aanstekelijkheid, dan zouden ze het niet eens zo gek doen tussen de vuvuzela-aubades door. Marcus Mumford en zijn drie muzikanten brengen namelijk prima nummers. Liederen die vaak rustig beginnen en uiteindelijk eindigen in hymnes waarop prima mee te deinen en stampen valt. En om niet te vergeten: mee te zingen bij liedjes als het uiterst hitgevoelige 'Little Lion Man' en de prachtige tintelliedjes 'White Blank Page' en 'Winter Winds'. Met Sigh No More bezorgt het Londense kwartet je daarmee een prima debuutplaat.
Mumford, die begon als sidekick van Laura Marling, zingt met raspende stem à la The Veils' Finn Andrews zijn eveneens vaak door liefdesperikelen getormenteerde nummers. Maar wel op een zodanige wijze dat je er niet eens treurig van wordt. Integendeel, dit is een plaat om heel erg blij van te worden. Je wordt namelijk telkens weer opgezweept na een tikje somber begin. Bijna een beetje zoals door de springerige folkpunk van de Dropkick Murphy's. Maar dan gewoon op melodieuze folky wijze. Gewapend met banjo, akoestische gitaar, toetsen, contrabas en af en toe een drumkit. Moderne folkpop dus, met een door en door klassieke, ambachtelijke inslag.
Maar het mooiste wapen van Mumford & Sons is misschien nog wel de enthousiaste en overtuigende samenzang van de vier mannen. Dat leidt op het prachtige Sigh No More (en live nóg meer) tot euforische en uitbundige momenten. En de onstuitbare neiging tot samenzang. Wellicht kan iemand de nationale voetbalbond voorstellen deze passievolle Britten in oranje kledij gehuld mee te nemen naar de zuidelijkste punt van Afrika en Wolter Kroes en zijn immer overmoedige hoempakompanen resoluut thuis te laten?
http://www.kindamuzik.net/recensie/mumford-sons/sigh-no-more/19498/
Meer Mumford & Sons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mumford-sons
Deel dit artikel: