• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mother and the Addicts | Take the Lovers Home Tonight

Sterk debuut zonder (!) eighties-invloeden.
CD, Chemikal Underground/Konkurrent

Tekst: Milo Vandevelde

Publicatiedatum: 13 oktober 2005

"Debuut van het jaar!" willen we al lang eens roepen maar die dingen worden tegenwoordig aan de lopende band gemaakt. "Glasgow-plaat van het jaar!"? Oeps, de promotiecampagne van Franz Ferdinand loopt nog. Moet je ook mee uitkijken, voor je het weet is het oorlog. "Chemikal Underground-release van 2005!" Ja. Of nee. Of toch niet zo snel. Het is nog maar oktober. Er zit een nieuwe Arab Strap aan te komen. Gevoelige jongens die het al zwaar genoeg hebben. Liever niet te diep in de put duwen, ze moeten binnenkort gaan touren. Gewoon "Debuut van Mother and the Addicts"? Vooruit dan maar. Verdient wél een uitroepteken hoor. Of beter: een rijtje uitroeptekens met een paar vraagtekens thrown in for good measure. Want Take the Lovers Home Tonight kan een flink aantal draaibeurten hebben voor alle grote en kleine, niet zelden verrassende invloeden komen bovendrijven.

Om te beginnen is het geluid eens niet schatplichtig aan het drieluik Joy Division - Wire - Gang Of Four, maar voornamelijk aan pubrock. Denk Dr. Feelgood, Eddie & the Hot Rods ook. Inzet genoeg, maar om het niet af te leggen tegen de concurrenten met eighties-invloeden, mag het toch wat sneller en energieker. Voeg er dus maar de meest getalenteerde pubrockers aan toe die succesvol de overstap naar punk maakten: Elvis Costello's stem (in 'Own Sensation') en Joe Strummers sound: op het eerste gehoor hortend en stotend en daardoor bedrieglijk, want in feite behoorlijk opgefokt.

Daarnaast duiken doorheen het hele album voorzichtige referenties op aan de dansmuziek van de jaren '70: soul, funk, disco. Meestal gespreid, middels koortjes of gitaarlicks, op het titelnummer (DFA-remix aub en snel) allemaal samen, maar wel zo verwerkt dat je er net zo goed vage echo's van Talking Heads of Richard Hell & the Voidoids in kan horen. Glam en art rock kunnen er ook nog bij: David Bowie in 'Far Away', Roxy Music, vooral Brian Ferry dan, in 'Who Art You Girls?' En dan hebben we het het nog niet gehad over de synthesizerdeuntjes, de sf-geluiden, de in reverb zwemmende gitaren en het uitputtend geformuleerde antwoord op de vraag wat je allemaal met de combinatie zang en backing vocals kan aanvangen. Noch over de scherpe observaties en de catchy slogans in de teksten ('F Me Mummy I Feel Ugly' gaat niet waarover je denkt. Tenzij je denkt dat het over pesten door en voor kinderen gaat).

En al dat moois komt uit de koker van Sam Smith, een twintiger die na omzwervingen in het Verenigd Koninkrijk in Glasgow belandde, zich omdoopte tot Mother, een viertal Addicts rond zich verzamelde en geen twee jaar later met dit sterke debuut op de proppen komt. Als een promotor een double bill met Ima Robot voor mekaar krijgt, willen we wel eens komen kijken. En achteraf misschien "Concert van het jaar!" roepen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/mother-and-the-addicts/take-the-lovers-home-tonight/10802/
Meer Mother and the Addicts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mother-and-the-addicts