Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de liveopname van 'Excuses' staat frontman Chris Chu als een nette jongen uit een kerkkoor voor de microfoon. Hij heeft de handen in elkaar gevouwen, danst voorzichtig mee op de muziek en zelfs zijn spencer is heel degelijk. Het was dan ook onbedoeld hilarisch toen hij als een valse relnicht tijdens de Affaire "sing you fuckers!" naar het publiek schreeuwde. Hij meende het echt. Gelukkig hebben ze een album waar Chu al die fratsen niet uithaalt. In ieder geval geen slechte fratsen.
De 'we zijn iets te veel geïnspireerd door The Shins'-rock van het debuut Talking through Tin Cans is vervangen door melancholische indiepop met invloeden van Phil Spectors Wall of Sound. Dat is geen onverwachte ommekeer van muziekstijl, want Chu had altijd al een zwak voor mooie en rijke melodieën. En toen hij het album samen met Chris Taylor (bassist/producer van Grizzly Bear) ging produceren, wist je het zeker: minder James Mercer, meer Chris Taylor. Nu moet je vooral geen keuze maken tussen die twee, maar voor The Morning Benders heeft de laatste keuze haar vruchten afgeworpen.
Zo heb je met dat 'Excuses' al één van de betere nummers dit jaar, waarna 'Promises' en 'Wet Cement' prima het geluid van de tweede plaat definiëren. Het is op gemakkelijke melodieën allemaal wat moeilijker gemaakt: 'Stitches' is hier een mooi voorbeeld van. En hoe braaf het soms ook mag klinken, zo ingenieus zit het vaak ook in elkaar. Een prachtig academisch plaatje door een stel brave schoonzonen. Als wij even die rariteit van Chu tijdens het optreden vergeten, mogen The Morning Benders vergeten hoe onbekend hun muziek in Nederland eigenlijk wel niet is. Daar kwamen ze tijdens de Affaire namelijk wel achter.
http://www.kindamuzik.net/recensie/morning-benders/big-echo/20507/
Meer The Morning Benders op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/morning-benders
Deel dit artikel: