http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Moloko | Statues

De liefde is bekoeld en dat is te horen.
CD, Echo/CNR

Tekst: Theo Ploeg

Publicatiedatum: 18 februari 2003

Na drie platen zijn Roisin Murphy en Mark Brydon geliefden af. Het zat er natuurlijk een beetje aan te komen. Hun vorige baksel - Things To Make And Do - klonk vrolijker en oppervlakkiger dan het debuut Do You Like My Tight Sweater en tweede plaat I Am Not a Doctor. Geen slechte plaat, maar de rek leek er een beetje uit. Al was de single 'Sing It Back' natuurlijk weer uitmuntend. Afgaande op de nieuwe single - het aardige maar toch wat te gewone 'Familiar Feeling' - lijkt Statues die trend door te zetten. Murphy en Brydon blijven vrienden, maar voor het maken van een intense wereldplaat is dat te weinig.

Tijdens haar beste momenten sloot Moloko een huwelijk tussen de krassende stem van Murphy die het liefst hortend en stotend haar teksten naar buiten perst. Brydon zette alle zeilen bij om die hoekigheid muzikaal te volgen of er juist helemaal tegen in te gaan. Als het lukte leek het op de zon die plots fel doorbreekt in een nog gitzwarte lucht. Spaarzame momenten van intense schoonheid dus en die bereik je alleen wanneer je elkaar naar grote hoogte kunt stuwen. De vraag is dan ook of Murphy en Brydon daar nog toe in staat zijn. Het antwoord is: misschien.

Slechts tweemaal raken zij op Statues aan het niveau van hun debuutplaat. 'Come On' is een prachtig nummer waarin Brydon de jazzy arrangementen kunstig om Murphy's fantastische zang laat kronkelen. Stem en instrumenten voeren een intens schijngevecht op maar raken elkaar nergens aan. Prachtig. Nog mooier is 'Cannot Contain This'. Een nummer dat naast 'Fun For Me' en 'Sing It Back' moeiteloos overeind blijft. Eén keer horen en het refrein blijft dagenlang in je hoofd zitten. Wat lastig is wanneer je op een drum&bass avond op de dansvloer staat. De saaie staccato Bad Company sound leent zich immer niet voor de hectische hoekige bewegingen die je lichaam moet maken om 'Cannot Contain This' fysiek te verbeelden. Dit had de eerste single moeten zijn.

Daarna is de koek op. Statues kabbelt voort. Heel prettig overigens. Het talent van Brydon en Murphy zorgt er immers voor dat de liedjes lekker in het gehoor liggen en kwalitatief ruim boven het gemiddelde zitten. Voor Moloko is het allemaal net niet genoeg. Wat dat betreft lijkt de situatie wel een beetje op die van Lamb dat na een fabuleus debuut ook niet meer in staat bleek om door haar zelf gezette standaard te evenaren. Rest de luisteraar twee mogelijkheden: genieten van Statues dat ondanks alles natuurlijk een erg goed album is geworden of ervoor zorgen dat Murphy en Brydon weer verliefd worden. Op elkaar of desnoods op iemand anders. Ik opteer voor dat laatste. Wat dacht u van: Dave Callahan (Moonshake) en Murphy samen? Of Brydon en Lisa Gerrard (Dead Can Dance)? Combinaties genoeg die de potentie hebben om te kunnen leiden tot grootse platen. Of het ooit realiteit wordt? Ach, dromen mag.