Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Regisseur Derrick Scocchera heeft geluk dat hij Mike Patton kent. Zijn kortfilmpje A Perfect Place is eigenlijk maar een ongeïnspireerde en anachronistische Jarmusch rip-off. De enige reden dat dit halfuurtje pelliculeverspilling een publiek bereikt, is dat de dvd samen met Pattons soundtrack op de markt gegooid wordt.
Patton wilde al lang eens een echte soundtrack schrijven, en met dit project kon hij zo'n beetje z'n zin doen. Met Fantômas nam hij reeds zijn pet af voor componisten als Henry Mancini, Ennio Morricone en John Barry. Met deze plaat kan hij even doen alsof hij één van hen is.
De algemene sfeer is zeer retro. De big band- en film noir-referenties spatten in het rond. Elmer Bernstein, de componist van The Man with the Golden Arm was blijkbaar ook van grote invloed. En voor 'Main Title (Reprise)' haalt hij Mancini's 'Pink Panther Theme' door de mangel.
Door de plotse en gewelddadige blazersuithalen is ook Jim Thirlwells Foetus een referentie, maar Patton gaat minder postmodern te werk en doorprikt de ouderwetse sfeer niet met knipogen. Enkel de popsong 'A Perfect Twist' voelt aan als een anachronisme en de twee stukken 'Car Radio', die uit niks anders bestaan dan razendsnel zendergesurf, zijn behoorlijk enerverend.
Naast de occasionele, griezelige 'lalala' houdt Patton het verder bij desolaat gefluit, ratelende percussie, dreigende bassen en staccato strijkers en amuseert hij zich duidelijk rot. De soundtrack duurt dan ook bijna dubbel zo lang als de film zelf. "I got excited", verklaart hij daarover. Fijne werkethiek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mke-patton/a-perfect-place/17138/
Meer Mike Patton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mke-patton
Deel dit artikel: