Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Om maar met de deur in huis te vallen, de bandleden van Miss Antarctica begeleidden Keith Caputo tijdens zijn solo toernee. Zo, dat is er uit. Nu de ‘kruiwagen’ van deze half Nederlandse, half Engelse band bekend is, wordt het tijd hun debuutalbum Lost Electricity aandachtig te beluisteren.
Vrolijke muziek is het niet, maar des te meer catchy. We kunnen wel leven met – de door de band zelfgekozen – omschrijving van een onaangestoken stuk vuurwerk. De koude dame houdt de spanning er namelijk aardig in. Het ontploft niet, toch broeit er iets. Miss Antarctica heeft de capaciteit de grenzen op te zoeken en de lucifer dicht bij het lontje te houden. We horen emotie, het smaakt naar meer.
De spanning in het prachtige ‘With You Hello is One Step from Hell’ is werkelijk te snijden, wat een prachtnummer. ‘House of Leaves’ zou zonder de hysterische trombone een dooddoenerige ballad zijn. Een welkome toevoeging dus. Pit wordt ook getoond, luister maar eens naar het aanstekelijke ‘Robots Taking Holidays’.
Helaas voldoet niet het gehele album aan bovenstaande omschrijving. Het saaie ‘Stray Dogs and White Walls’ laat horen dat de band niet vaak genoeg naar Coldplay heeft geluisterd om te weten hoe het niét moet. Dit is een duidelijk keerpunt waar de lucifer helemaal lijkt te zijn opgebrand. Weg zijn de emoties die in de eerste nummers zo opvallend aanwezig waren. Zelfs kruiwagentje Caputo kan daar als achtergrondzanger niets meer aan doen.
Kortom: Lost Electricity is soms mooi, maar nergens opzienbarend. Het verlies van de spanning, in het begin nog duidelijk aanwezig, doet uiteindelijk concluderen dat de titel van deze schijf lang zo’n slechte niet is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/miss-antarctica/lost-electricity/11110/
Meer Miss Antarctica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/miss-antarctica
Deel dit artikel: