Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Amerikaanse indierockers van Minus The Bear – geboren en getogen in Seattle – leveren met Menos El Oso hun tweede plaat aan. De bio als maatstaf genomen heeft Minus The Bear zichzelf aan een grondige prospectie onderworpen. Hoewel?! Echt wezenlijke verschillen zijn er niet – we horen ze in elk geval niet. Wel valt af te leiden dat details en afwerking een grondige opknapbeurt gekregen hebben. That’s it! Op de glasheldere productie van Matt Bayles (Isis, Mastodon) valt inderdaad helemaal niets af te dingen. Het lijkt er zelfs hoe langer, hoe meer naar uit te zien dat de man zich als reddende engel van Minus The Bear in de strijd werpt.
Een degelijke song schrijven is niet meteen het probleem van deze groep, er variatie en diepgang in steken duidelijk wel. Ze blaffen wel, maar bijten niet. Luide gitaren klinken geolied, maar steken zelden het vuur aan de lont en rijden zich vast in een wazige modderpoel waarin het zicht tot het strikte minimum beperkt blijft. Ander heikel punt is de stem van Jake Snider. Te klinisch en gewoon te apathisch, alsof alle emoties net voor de opnames met een botte hakbijl gevierendeeld zijn. Op zijn best (‘Drilling’, ‘Pachuca Sunrise’) maakt Minus The Bear aanstalten om zich in het vaarwater van Sunny Day Real Estate en Death Cab For Cutie te mengen, maar globaal gezien zit er voorlopig niks anders op dan enigszins doelloos rond te dobberen. Dan nog wel in een aftandse kano op stilstaand water, tientallen mijlen verwijderd van de eindejaarslijstjes.
http://www.kindamuzik.net/recensie/minus-the-bear/menos-el-oso/11427/
Meer Minus The Bear op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/minus-the-bear
Deel dit artikel: