Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ga er maar aanstaan: twee cd’s helemaal vol met vrije improvisaties. In wisselende bezettingen, variërend tussen duo, trio, sextet en octet. Dat kan een vormeloze brei worden waarbij lawaai de boventoon viert, maar als het goed wordt gedaan kan het 150 minuten boeiende muzikale spanning opleveren. En dat laatste is hier het geval! Milo Fine, een multi-instrumentalist uit Minneapolis, mocht in 2003 in London gedurende vijf weken zijn bezettingen uitzoeken. Hij is dan ook de verbindende factor hier, als daar al sprake van kan zijn.
Wat direct opvalt is de ingetogen manier van spelen door alle muzikanten. Nergens wordt er pure noise voortgebracht, overal luisteren ze goed naar elkaar. En dan kan het gebeuren dat er plots kleine themaatjes ontstaan die nogal harmonieus overkomen, een niet al teveel voorkomend fenomeen in deze muzikale wereld vol dissonanten. Het is vooral Milo Fine zelf op zijn piano die ter plekke aan het componeren lijkt; zijn thema’s zouden net zo makkelijk uitgewerkt kunnen worden tot uitgeschreven composities.
Het zou de andere muzikanten echter flink tekort doen als alleen Fine als positieve factor genoemd zou worden. Niemand staat hier boven een ander, zelfs niet als er drie contrabassisten tegelijkertijd te horen zijn. En of het volume nu zacht is of flink van crescendo gaat, overal blijft de spanning hoog en de muziek boeiend. En dat is een fikse prestatie bij zulke abstracte uitingen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/milo-fine/ikebana/8374/
Meer Milo Fine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/milo-fine
Deel dit artikel: