• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Milaus | Rock Da City

Een aanwinst voor de Europese indie-rockscene.
CD, Zabel/Konkurrent

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 16 april 2003

Bij het weerklinken van de naam Italië, denken we spontaan aan pakweg Venetië, Roberto Begnini en hun befaamde Catenaccio-tactiek. Geen haar op ons hoofd dat er ooit aan dacht om het Zuid-Europese schiereiland te associëren met de betere rockmuziek. Nee, namen als Eros Ramazotti, Umberto Tozzi, Zucchero Fornaciari of Laura Pausini (alhoewel, … maar dan om geheel andere redenen!) zul je niet snel in onze cd-collectie aantreffen. Onze verwondering was dan ook groot toen we onlangs Rock Da City van Milaus in een enveloppe zagen steken, een groep afkomstig uit Ferrara. Enige research brengt ons echter de wanhoop nabij, want veel is er niet bekend over het kwintet en als er al iets prijsgegeven wordt, blijkt het nog in de moedertaal te zijn.

Wat wel zwart op wit staat, is dat de groep in 1997 gevormd werd en dat ze in 2000 hun inspanningen beloond zagen met een stek op het prestigieuze ‘Ferrara sotto le stelle’-festival, waar ze mochten openen voor Ben Christophers. Even later sloot het Utrechtse label Zabel Records hen in de armen en in 2001 mocht Milaus de baan op met Karate en deelden ze de podia met onder meer Patti Smith en Blonde Redhead, waarmee ze sterk muzikaal verwand zijn. Logisch misschien, aangezien het feit dat ook de broertjes Pace (van Blonde Redhead) hun roots hebben in Italië.

Je krijgt nauwelijks de kans om het opvallende hoesje en dito artwork te bestuderen, want Milaus verkoopt je reeds vanaf opener ‘Blanket Man’ een heuse por tegen de ribben. Explosieve drums die ontaarden in neurotische vioolpartijen tot we plots – we hebben er ook geen verklaring voor – de naam Add N To X tevoorschijn toveren in onze gedachten. Net op het moment dat de groep insinueert om de stekkers uit te stopcontact te halen, stort de band zich met ware doodsverachting in een halsbrekende finale (‘All I’ll Sing Is This …’) die bol staat van de kletterende gitaren en een op stang gejaagde drummer.
‘Fools Witch’ (“I can understand the mistake that I am”) bewijst dan weer dat ze ook in Zuid-Europa niet gespaard bleven van enkele mistroostige winteravonden, inclusief een lief dat er definitief vandoor is en je achterlaat met een knoert van een schuldgevoel en een karrenvracht frustraties. De frisse, complexloze pop/rock van ‘Happy Coccinella’ is dan een welgekomen verademing. ‘Rock Connection’ kan doorgaan als de missing link tussen Violent Femmes en het meest experimentele van dEUS, ten tijde van Worst Case Scenario. Flirtende violen gunnen de woest tekeer gaande gitaren geen millimeter ademruimte en bezondigen zich aan een gewaagd avontuur dat in crescendo ‘all the way’ gaat. ‘One Emotional Fish’ gaat hierin nóg een stapje verder en creëert een spanning die erg dicht in de buurt komt van de perfect georkestreerde chaos (denk aan ‘Mute’ of ‘Let’s Get Lost’) die Tom Barman en Stef Kamil Carlens hun luisteraars destijds genereus voorschotelden. ‘An Ocean’ en ‘107 Bombs’ hadden duidelijk beter gekund, maar twee supersongs en een handvol zeer degelijke tracks stemmen ons uitermate tevreden over het niveau van deze plaat. De jongens van Zabel Records mogen fier zijn op hun Italiaanse adoptiekinderen, want Milaus is een aanwinst voor de Europese indie-rockscene.

http://www.kindamuzik.net/recensie/milaus/rock-da-city/2883/
Meer Milaus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/milaus