http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Mercelis | Western Union

Collectie desolate prachtsongs moet singer-songwriter definitief uit anonimiteit hijsen.
CD, Frio Infernal/Bang!

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 23 maart 2006

‘Dat we daar verdorie niet vroeger op gebotst zijn.’ Een vaststelling die ons blijft achtervolgen bij het beluisteren van Western Union van Mercelis, goed drie maanden na de release.
Nu ja, Jef Mercelis is het wachten wel gewoon. In 1992 stond de man al doodleuk lof te vergaren tijdens de finale van Humo's Rock Rally, naast toen onbeduidende jonge goden als Tom Barman en Joost Zweegers. Vier jaar later pakte Mercelis uit met zijn debuutplaat, The Hopes and Dreams of a Drunk Punk, maar wat daar negen met desillusies doorspekte jaren op volgde, was de totale leegte. Nu is er dus eindelijk een onverhoopte opvolger met een collectie desolate prachtsongs die even verslavend zijn als een serie fopspenen voor een baby.

Neem het ons vooral niet kwalijk, maar bij het steevast met Mercelis geassocieerde epitheton 'Kempenzoon', denken wij om illustere redenen in eerste instantie aan lang haar, een houthakkershemd, een verstoten sigaret in de mondhoek en wijdbeense rock met de versterkers op tien. Een waanbeeld dat in het geval van deze singer-songwriter geenszins strookt met de werkelijkheid. Jef is een doe-het-zelver in de ruimste zin van het woord. Een microfoon, een gitaar, een aftands Casiootje, een pc en een viersporenrecorder, meer had de man niet nodig om zijn lofi idealen gestalte te geven. Geen peperdure studio voor hem, een piepklein keldertje volstond. Zijn stem en een overschot aan talent deden de rest.

Nu het overweldigende ‘My Heroics, Part One’ van Absynthe Minded in de categorie ‘beste Belgische song die we in tijden gehoord hebben’ om aflossing schreeuwt, tippen we met ‘Straight Line’ een waardige opvolger. Een ritmebox die ternauwernood van de vuilnisbelt gered werd en Mercelis die klinkt alsof hij net een lumineus moordplan bedacht heeft. Jawel, de spanning is hier nauwelijks te harden.
Nog ijzingwekkender wordt het in het traag voortschrijdende ‘Muddy Waters’, waarin de pulserende bas bij elke frictie een luguber bloedspoor lijkt te trekken. ‘Blossom’ gaat over de overgang van de lente naar de zomer, al doet de muzikale omkadering eerder denken aan een angstaanjagende moessonstorm. ‘High’ is een prima gedoseerde ballad en ook ‘Heart’ is in de juiste omstandigheden in staat die ene gevoelige snaar te beroeren.

Ondanks dat de houdbaarheidsdatum van dat nummer al geruime tijd verstreken is, weet Mercelis ‘That’ll Be the Day’ van Buddy Holly alsnog een eigen gezicht te geven. ‘The Main House’ herinnert zoals wel vaker op deze plaat aan de Daan van de vroege Dead Man Ray en dat is zelden pejoratief gebleken. ‘Radiate’ sluit deze plaat af in stijl en afgaande op de vorige tien songs kon je niet eens anders verwachten.

Mercelis heeft ons met Western Union behoorlijk van ons stuk gebracht, maar dat had u allang door natuurlijk. En nu werk maken van die schabouwelijke website, Jef, het zou wel eens van pas kunnen komen!