Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer je op het gemeentehuis van Philadelphia staat ingeschreven met een stomende rock-’n-roll naam als Quentin Stolzfus zou je geen artiestennaam meer nodig moeten hebben, maar de beste man gaat dan toch gebukt onder de noemer Mazarin. Gek genoeg wordt Mazarin soms met grof geweld een wat ‘experimenteler’ etiket opgeplakt, terwijl het pure gitaarpop is wat hier de klok slaat, met hier en daar een hint naar electronica en psychedelica. Denk aan een afgezwakte versie van The Flaming Lips, maar dan met een creativiteitsgehalte dat zo ongeveer tot het kruis van Wayne Coyne reikt.
Derde plaat We’re Already There opent veelbelovend met het schitterende 'The New American Apathy', vol repetitieve, stuiterende ritmeboxen, echoënde bellen en Stolzfus’ prachtig nasale stemgeluid, en schiet ogenblikkelijk door naar het toepasselijke getitelde 'For Energy Infinite', dat bijna over zijn eigen voeten struikelt. Van de energie, inderdaad. Daarna is het echter krenten vissen geblazen, in een pap waar electrobeats slappe nummers pogen op te peppen en aardige melodieën er niet in slagen om boven zichzelf uit te stijgen. Beter gezegd: de boel zakt in met een soufflé-waardige grandeur, tot op een punt waarop de hele plaat je weinig meer kan schelen.
Dat zal niet de bedoeling geweest zijn. We’re Already There is een halfbakken plaat, die op een paar uitzonderingen na te vaak genoegen neemt met lichtelijk gedateerde pop die niet weet hoe opzien te baren. Het zit er ergens wel in, maar die albumtitel, die klopt dus niet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mazarin/we-re-already-there/12006/
Meer Mazarin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mazarin
Deel dit artikel: