• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Maxence Cyrin | Modern Rhapsodies

Sterk aanbevolen voor zowel beatsliefhebbers als electronicahaters.
CD, F-Comm/PiaS

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 11 oktober 2005

Mad Mike, mede-auteur van dj Rolando's 'Jaguar', e-mailde Eric Morand van F-Comm het volgende bericht: “My mother now finally understands that I’ve been making ‘real’ music all along.” Dat legt gelijk uit wat een van de twee sterke punten is van het pianoalbum Modern Rhapsodies van de Fransoos Maxence Cyrin. Dit album doet namelijk wat Apocalyptica deed voor de metal en Scala voor de rock: het combineert de muziek uit één genre met de uitvoering van een andere stroming. In het geval van Modern Rhapsodies gebruikt Maxence Cyrin de dance als invoer en de pianovleugel als uitvoerend materiaal. Klassiekers zoals Aphex Twins ‘Windowlicker’, T99’s ‘Anasthasia’, Choice’s ‘Acid Eiffel’ en ‘Unfinished Sympathy’ van Massive Attack raken door het uitvoeringsfilter de karakteristieke kracht van beats, technische hoogstandjes en een veelkleurig geluid kwijt, waardoor de essentie overblijft: de muziek. En of Maxence toevallig heel goed zijn tracks uitgekozen heeft of dat de dance-scene meer muzikaliteit aan de dag heeft gelegd dan normaliter wordt aangenomen, dat blijft in het midden. Feit is dat de platen van onder andere dj Rolando, Moby, LFO, Felix en Gusto echt geweldig klinken zoals zij door Maxence Cyrin op piano worden uitgevoerd.

Het tweede sterke punt van Modern Rhapsodies is dat klassiekers van weleer, die op menig opgroeiend en uitgaand jongmens van invloed zijn geweest, opeens vanuit een andere luisterhoek beleefd kunnen worden. ‘Go’ en ‘Anasthasia’ zijn niet meer die prille housekanjers waaraan je met weemoed terugdenkt en die bij beluisteren de melancholische tranen doen opwellen. Opeens zijn ze verworden tot melodische meesterwerken vol diepgang en atmosfeer. Diezelfde ervaring doet zich bij elk nummer voor. Is dit de muziek waarnaar ik al die jaren luisterde? Was het echt zo mooi? Had die platen echt zo’n theatraal en filmisch karakter? Waarom heb ik dat niet eerder gehoord?

Ook voor niet-danceliefhebbers is Modern Rhapsodies een genot voor het oor. Een korte luistertest met enkele electrofoben leverde welhaast euforische reacties op. Totaal onwetend van de achterliggende filosofie meldde één luisteraarster: “Dit is muziek zoals het bedoeld is.” Het enige gerapporteerde probleem kwam bij een metal- en Eric Satie-adept vandaan, die melding maakte van te veel geram op het houten instrument. Cyrin stampt inderdaad met zijn voet de pianopedalen half aan gort om iets van een beat onder de melodie te krijgen. Of dat in het voor- of nadeel werkt van de muziek zal per luisteraar verschillen. Gelukkig is dit kritiek in de marge, want Modern Rhapsodies biedt zowel danceliefhebbers als luisteraars van minder electronisch werk menig mooi luistermoment.

http://www.kindamuzik.net/recensie/maxence-cyrin/modern-rhapsodies/10777/
Meer Maxence Cyrin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/maxence-cyrin