http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Maxïmo Park | Missing Songs

Onmisbare release laat Maxïmo Park vol branie vlammen.
CD, Warp/Rough Trade

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 04 februari 2006

Maxïmo Park kwam een beetje laat op het feestje van de postpunkhype. Het debuutalbum A Certain Trigger was er echter zeker niet minder om en ook live stond de band zijn mannetje. Op Lowlands was Maxïmo Park al één van de leukste verrassingen, niet in het minst door de excentrieke frontman Paul Smith en nu ligt Missing Songs in de winkels. Geen met bloedspoed opgenomen opvolger om het ijzer te smeden nu het nog heet is, maar een compilatie van b-kantjes.

Sympathie, toch al een woord dat goed past bij Maxïmo Park, siert hen ook in de release van Missing Songs. Zo goed als alle b-kantjes, van zowel de cd-, als de vinylsingletjes zijn hier verzameld. Enige grote omissie is het ontbreken van de in eigen beheer uitgebrachte debuutsingle. Dat rode plakje plastic werd namelijk slechts in één Londonse winkel verkocht. Toch vonden de zoekende vingers van Warp Records de single daar en Maxïmo Park werd prompt getekend. Zo’n leuk verhaal over de eerste stappen had toch niet misstaan op deze verzamelaar?

Hoe dan ook, de release van Missing Songs is al een kostenbesparend gegeven paard en dat kijk je dus niet in de mond. Bovendien staat het album vol met kekke popsongs. Frank en vrij horen we een Maxïmo Park dat blaakt van zelfvertrouwen en plezier. Weg is het Epworth-keurslijf van de stijve albumproductie en dus is de spontane branie niet van de lucht.

Paul Smith’s vocale bijdrage is zelfverzekerd, soms heerlijk tongue in cheek en altijd geladen met een ironisch gevoel voor understatement. We horen een gevarieerd Maxïmo Park zoals in het punky ‘A19’, in ‘Fear of Falling’ dat bol staat van hints naar Blur en The Smiths, of het Belle & Sebastian-achtig huppelende ‘A Year of Doubt’.

Over de hele linie klinkt Maxïmo Park op Missing Songs frisser, brutaler en rauwer dan op het debuut. Dat geldt zeker voor de drie afsluitende demo’s. Na de debuutalbumversies horen we Maxïmo Park nu echt vlammen. En daarmee is Missing Songs geen zoethoudertje voor het wachten op het tweede album. Het is een onmisbare release voor iedereen die de live-passie van Maxïmo Park in huis wil halen. Dichterbij kom je voorlopig niet, of er moet binnenkort een live-dvd verschijnen.