• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mastica | (12) Treize Cigarettes

Inspiratieloze rootsrock aan flarden gescheurd door Italiaans gekweel.
CD, Nicotine Records

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 26 september 2004

De eerste indruk van een album krijg je door de hoes te bekijken. Mastica’s (12) Treize Cigarettes is om die reden bijzonder misleidend. Een verzameling gekke aanstekers en andere prullaria, vrolijke kleuren en schattige oude tekeningen wekken een kinderlijk gevoel bij me op. Met de Franse titel daaraan toegevoegd begin ik spontaan weg te dromen van een frêle Française op een voetstuk van akoestische muziek, een sigaretje en een wijntje. Maar de eerste beluistering rukt me zonder pardon uit mijn dagdroom. Mastica staat voor Italiaanse rootsrock. Het enige wat overblijft van mijn fantasie is de rook. Dus toch een rode draad: de aanstekers, de titel en het label dat Nicotine Records noemt... ik had het kunnen weten.

Na jarenlang opkijken naar Led Zeppelin en Deep Purple besloten vier Italianen drie jaar geleden zelf een band op te richten. Met (12) Treize cigarettes levert Mastica de eerste vrucht af. Met de standaardbezetting van zang, gitaar, bas en drum willen ze hun voorliefde voor de jaren zestig bezegelen. Foto’s van de bandleden bevestigen dit: ze hebben lange haren en ze dragen kleurrijke hemden en broeken. En zoals ze eruit zien, klinken ze ook: weinig origineel. Openingsnummer ‘Gente’ dompelt je meteen onder in bekend gitaargeweld. Muzikaal zit het allemaal wel goed. In ‘Mi Fare Stare Bene’ valt vooral de kwaliteit van de drummer op. Hij slaat snel en opzwepend en aan ‘Cadillac’ breit hij met Afrikaanse percussie een verrassend einde. Maar waar het album de bal volledig misslaat, is de zang. Mad, zo noemt de zanger, kan er niets aan doen dat hij uit Italië komt, maar zijn nasale geroep is zo irritant dat het onmogelijk is het album in één trek te beluisteren. Led Zeppelin schreeuwt ook, maar met een Italiaanse klankkleur is dat niet vol te houden.

Naast de clichés daarnet vernoemd, tref je op (12) Treize Cigerettes ook sporen van typerende melige Italiaanse muziek aan, allicht heel populair in eigen land. Tel er een rootsrockgitaartje bij en je hebt Mastica. ‘Quello Che Ha Unito la Musica’ is daar een perfect voorbeeld van. Ik zie zanger Mad zo voor me: met een gebalde vuist tegen het lijf gedrukt en licht voorover gebogen wil hij ons met zijn gevoel besmetten, maar het zal niet pakken. Alle teksten zijn in het Italiaans, ook het op Steppenwolf-gitaar drijvende ‘I Need You’. Ken je de tekst nog van ‘Friday I’m in Love’ van The Cure? Wel dit is de Mastica-variant: “Lunedi guardo la tv (...), venerdi sono un solitario.” (“Maandag kijk ik tv (...) vrijdag ben in een eenzaat.”). Jammer dat ik niet meer Italiaans begrijp!

Het enige gevoelige nummer op het album is ‘(Piano...) Viola’. Maar het is slechts melig sentiment uit een keel die trommelvliezen plaagt... overslaan dus. Mastica is geschikt om in het rokerige clubcafé; van The Hell’s Angels te spelen. Maar verder moeten die ambities niet reiken.

http://www.kindamuzik.net/recensie/mastica/12-treize-cigarettes/7346/
Meer Mastica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mastica