• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mark Brine | I´m Not Anyone (The Nashville Sessions)

Vergeten liedjessmid in ere hersteld.
CD, Door Knob

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 19 mei 2005

Het zijn vooralsnog hele goede tijden voor de americanamuziek, veel beter dan pakweg vijftien jaar geleden, toen de vergeten verhalenverteller annex liedjessmid Mark Brine halverwege zijn carrière was en zijn werkterrein van de straten naar de kleine kroegen verlegde. In zo´n dertig jaar tijd heeft de ongelukkige Brine, die als armtierige folkzanger in New Engeland begon en niet veel later naar Nashville verkaste om vergeefs countryster te worden, vooral veel in de marge gerommeld en dus amper platen verkocht, laat staan hits gescoord. Kortom: het levensverhaal van Mark Brine is een treurig verhaal, zoals we dat niet zelden hebben gehoord.

Als je een paar losse flodders van Fortunes (The Best of Mark Brine) hoort, krijgt een beetje het bedenkelijke beeld van een oude man die zich op angstvallige wijze in een oubollig standaardrepertoire van conservatieve country (´Ukelele Yodelin´) en verlopen liefjesliefjes (´So Lonely without You´en ´My Sweetest Dream´) heeft vastgebeten. Wie even door het overtollige sentiment en het dunne laagje polijst heen prikt, merkt toch al snel dat de traditionele deuntjes oprecht aandoen en de nostalgische melodieën in sterke mate in de Amerikaanse muziektraditie verstrengeld zijn.

Maar de nieuwe plaat van Mark Brine, I´m Not Anyone (The Nashville Sessions) is toch van een heel andere makelarij, zeker vergeken met het latere werk. De cd is zowaar nog veel beter en overtuigender dan 's mans Greatest Hits-potpourri (niet dat hij hits had, maar toch...).

De goedbedoelde knulligheid die Brine in zijn liefdesbetuigingen en dagelijkse beslommeringen omringt, weet ergens precies de juiste snaar te raken. Ook vallen de deels ongepolijste demo-opnamen, die uit de jaren zeventig, de beginperiode van de goudeerlijke countryzanger, veel beter op zijn plaats. Toch moet je Brine als tekstschrijver zeker niet onderschatten. Op zijn beste momenten voldoet hij aan de gemakzuchtige omschrijving in de biografie, waarin hij als een kruising tussen Hank Williams en Bob Dylan wordt aangeduid. Alleen de vier singles tussen 1976 en 1978 werden opgenomen, ´Hello Lady´, ´It´s Me´, Coming Home to Love´en de ietwat gedateerde Bee Gees-klassiekers ´Words´, maken het waard om naar dit cd-tje op zoek te gaan, hoe onwaarschijnlijk het misschien ook klinkt dat teksten als “my love is like a raindrop drying in the sun and I won´t break your heart or let the teardrops run” een hele cd lang toch weten te fascineren en bijwijlen behoorlijk overtuigend overkomen.

Laten we hopen dat er snel gerechtigheid voor Mark Brine komt. Hij verdient het als geen ander. Handig om te weten: deze bijzondere cd krijg je gratis als je een andere cd van zijn website besteld.

 MP3:´Hello Lady´

http://www.kindamuzik.net/recensie/mark-brine/i-m-not-anyone-the-nashville-sessions/9583/
Meer Mark Brine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-brine