• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Marilyn Manson | The High End of Low

De identiteitscrisis bezworen.
CD, Interscope/Universal

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 08 juni 2009

Amerika's Zondebok #1 kwam met zijn vorige plaat Eat Me, Drink Me opvallend menselijk voor de dag. Zoekend ook naar een nieuwe vorm in vaudeville gothic, new-romantics wave en zijn oudere angstaanjagende persona. Live was de voormalige 'Antichrist Superstar' echter de weg kwijt tussen zijn meer persoonlijke en emotionele vorm en de afstandelijke shockrocker van weleer. Vlees noch vis is niet bepaald waar Marilyn Manson zijn grootste successen mee boekte in de jaren negentig.

Met The High End of Low keert Manson muzikaal gezien terug op meer bekend terrein. Sean Beavan (onder andere bekend van productiewerk voor Nine Inch Nails) achter de knoppen en Twiggy Ramirez weer met de basgitaar om de schouder helpen Manson aan een schurend en knarsend rockgeluid dat teruggrijpt op zijn succesplaten Antichrist Superstar en Mechanical Animals. Manson gebruikt zijn krassende brulstem ook weer veelvuldig.

Er is opnieuw afstand tussen de rockster Marilyn Manson en de man Brian Warner. Als Manson is hij aardig ongenaakbaar en lichtelijk ongrijpbaar. Heel soms duikt Warner zelf op, zoals in het met akoestische gitaar opgesierde country-achtige prachtnummer 'Four Rusted Horses'. The High End of Low is geen terugkeer naar de bloedvorm van weleer. Daarvoor zwalkt de plaat muzikaal te veel van hot naar her. Manson zelf is daarvoor ook te zeer een pastiche van zichzelf geworden.

Eng is Marilyn Manson allang niet meer. De menselijkere kant heeft hem niet kunnen bekoren en viel niet in onverdeeld warme aarde. Zo hangt ook deze nieuwe plaat enigszins tussen wal en schip. De identiteitscrisis lijkt echter bezworen; Manson is op zijn best als vervaarlijke rocker en hij kiest vrijwel onomwonden voor die pose. Die ietwat maffe persona met Alice Coopertrekjes en een ego groter dan een festivalpodium steekt meermalen de kop op en dat is het goede nieuws. Tel daarbij een paar knijtertracks die tot hitsingles kunnen uitgroeien en The High End of Low toont Manson zoals velen hem graag zien: furieus, ietwat ziekelijk, een beetje gek en vooral: straf rockend met een fikse portie zware gitaren.

Marilyn Manson vindt zichzelf opnieuw uit door terug te keren op het vertrouwde honk. Normaliter is stilstand al achteruitgang, maar voor Manson is retro vreemd genoeg een stapje voorwaarts. Zo blijft hij een verrassende, veelzijdige en kameleontische verschijning; ongetwijfeld zijn grootste talent.

http://www.kindamuzik.net/recensie/marilyn-manson/the-high-end-of-low/18726/
Meer Marilyn Manson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marilyn-manson