Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na wat redelijke plaatjes katapulteerde Marilyn Manson naar het grote podium met het shock rock album avant la lettre Antichrist Superstar uit 1996. De samenhangende thematiek van deze plaat (en het begeleidende boek The Long Hard Road Out Of Hell) zorgde naast een overvloed aan controverses ook voor een geweldige CD vol arty industriële metal. De kunstzinnige hoek werd, met hulp van onder andere Billy Corgan, nog verder uitgewerkt in het volgende Mechanical Animals: een geniale rockplaat met een karrenvracht aan hints richting David Bowie’s Ziggy periode. Maar wat Antichrist Superstar en Mechanical Animals vooral zo goed te genieten maakte was de balans tussen strakke rock en een overkoepelend concept dat in alle nummers doorklonk.
De tijd van shockrock is over; Manson heeft zijn portie ‘fame’ gehad en tapt na het zwakke Holywood uit een ander vaatje. De Berlijnse cabarets, de vaudeville burleske stijl van de jaren dertig, het fin de siècle gevoel – “na mij de zondvloed” - voert op The Golden Age of Grotesque de boventoon. En weer flikt Manson het. Weer komen thematiek en muziek samen en nu ook nog een keer in de perfecte combinatie tussen het harde metal werk met industriële invloeden (te danken aan de voormalige peetvader Trent Reznor, wiens erfenis nog steeds te horen is) en de meer arty kanten van hedendaagse rock.
Het filmpje loopt, de projector snort als het album opent. De ontluikende nieuwe tijd ligt achter ons. Het archaïsme van het intro is maar van korte duur. De grotesken zitten hem in de pastiche die Manson weet te maken van alles wat hem zogenaamd zo gevaarlijk maakt. Hij lacht in één keer zijn critici en zijn ‘gelovigen’ uit. Dit is een spektakel van de beste nachtclubberige soort. Een spiegel. Zoals Antichrist Superstar dat was voor de zoekende tiener met zich openbarende lusten en lasten, zo is The Golden Age of Grotesque het verhaal van de ontwikkelde, intellectuele rock ster, die meer dan wie ook in dit genre gebruik weet te maken van gegevens uit verschillende kunstvormen om daarmee de wereld te wijzen op niets anders dan de eigen toestand…
Waar zijn stijlgenoten niet veel verder dan loom herkauwen, berust Marilyn Manson daar niet in. Hij mag dan putten uit de succesformule van eerdere albums, met zijn gevoel voor stijl en talent om steeds weer het zoutvaatje in de open (Amerikaanse) wonden te legen, blijft hij wel een uitzonderlijk fenomeen. Iemand die met zulke precisie met van ironie druipende tongue-in-cheek teksten zichzelf en de wereld om zich heen kan analyseren, overstijgt aan alle kanten de hem opgeplakte labels van gevaarlijke idioot of slappe Alice Cooper kloon (of clown).
Het werd hoog tijd dat hersendode schreeuwlelijkerds uit het nu-metal gebeuren (met name die gemaskerde gestichtbewoners bijvoorbeeld) voorbij gestreefd werden door een intelligent product van deze tijd. Marilyn Manson is dat voortbrengsel: hij doet dat soort herrie afdalen naar de krochten van de zieltogende dommigheid.
http://www.kindamuzik.net/recensie/marilyn-manson/golden-age-of-grotesque/3234/
Meer Marilyn Manson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marilyn-manson
Deel dit artikel: