Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Marcellus Hall loopt al een tijdje mee als muzikant en heeft zijn sporen verdiend in bands als Railroad Jerk en White Hassle. Hall verdient tegenwoordig de kost als tekenaar te New York City en publiceert in Time en The New Yorker. Zijn nieuwe plaat onder zijn eigen naam gaat vergezeld van een dik cd-boekje met een groot aantal van zijn grappige en dromerige tekeningen van het stadsleven in NYC.
Enkele van Halls liedjes kennen we van de plaat van White Hassle, alleen speelt Hall ze nu meer op een folky manier. Alsof hij de jarenzestigfolktraditie van zijn stad zojuist ontdekt heeft. Hall als troubadour: het is even wennen. Zijn songs klonken in White Hassle een stukje scherper en gejaagder. In het spectrum van humoristisch tot triest, is Hall duidelijk opgeschoven naar het laatste.
Hij doet nu een beetje denken aan Eef Barzelay, die met zijn band Clem Snide meer indie is en als soloartiest melancholischer en folkier. Ook Hall moet het hebben van woordgrapjes en slimme manieren om eenzaamheid draagbaar en aanstekelijk te portretteren. Desalniettemin blijft The First Line, hoe puur ook, een beetje hangen en is drie kwartier understatement wat veel van het goede.
http://www.kindamuzik.net/recensie/marcellus-hall/the-first-line/21326/
Meer Marcellus Hall op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marcellus-hall
Deel dit artikel: