http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Marble Valley | Wild Yams

Sympathiek plaatje van ex-Pavement-drummer.
CD, Indikator/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 30 juli 2006

In een vorig leven was Marble Valley-frontman Steve West drummer van Pavement. Toen freaky hippie Gary Young in 1993 uit de band gezet werd, mocht West zijn plaats innemen en hij bleef daar zitten tot ze in 1999 uit elkaar gingen.

Sauckiehal Street, Wests eerste plaat als Marble Valley, verscheen in 1997; Sunset Sprinkler volgde in 2000. Deze derde komt zes jaar later. West heeft duidelijk geen haast; dat hoor je ook aan deze cd. Het tempo gaat nergens boven ‘venijnig slenterend’ en houdt het meestal op ‘gemoedelijk wandelend om hier en daar stil te staan bij een dood vogeltje’. Relaxt en een beetje morbide dus.

De spirit van Pavement is nooit ver weg op deze speelse cd, maar ook de geest van Calvin Johnson van Beat Happening/Dub Narcotic Sound System/K Records verschijnt regelmatig. Ten eerste omdat Wests diepe bariton hetzelfde timbre heeft als Johnson, maar ook de droge manier waarop hij voordraagt is vergelijkbaar.

Wat zijn teksten betreft, houdt West het bij minuscule tranches-de-vie, die vaak nergens op slaan, omdat hij bijvoorbeeld middenin een zin van onderwerp verandert. Of omdat het gewoon onzin is natuurlijk: “I could drink an ocean. I could swallow the sea. Positive rejection. Electricity.” Dat soort dingen.

‘Rocket Ship’ is het energiekste nummer van de plaat, want het heeft een behoorlijke drive, die maar één keer onderbroken wordt door een kinderlijk eerbetoon aan Bowies ‘Space Oddity’.
‘Fag & Ah Light’ is bijna geniaal in zijn eenvoud. West en een koortje bedelen om een sigaret en een vuurtje, en toegang tot de hemel, terwijl een synth een soort engelengezang uitstoot.

Het ridicule ‘Computer Man’ lijkt een soort Devo-parodie, met snelle parlando’s, vocoder-effecten en een paar lukrake breakbeatjes. ‘Dirty’ is lekker smerig, met vettige gitaren en een diepe vrouwenstem die een beetje aan Royal Trux doen denken.
In het enerverende ‘Sunshine Rayland’ vermengt de band een kinderliedjes-kadans met iets behoorlijk psychotisch. Al bij al is dit een redelijk gezapig voortkabbelend, maar entertainend plaatje.