http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Mando Diao | Bring Em In

Retro wohooooohooooooo!!!!
CD, Capitol/EMI

Tekst: Norbert Pek

Publicatiedatum: 10 februari 2003

Zo, dat is genieten zeg van dit retro-plaatje. Alles is netjes bij elkaar gejat door het Zweedse Mando Diao. De platenkast van mams en paps is grondig doorgespit en de sectie ‘jaren ‘60’ is zorgvuldig bestudeerd, met name The Kinks. En daar staan ze dan op hun CD-cover, ietwat arrogante verveelde koppen in het zwart/wit, precies op het moment dat er vraag naar is. Met name op de drie openingstracks klinken ze als een Hives of een Strokes maar dan met een gierend orgel er bij. Soulvolle zang, maar toch ontzettend Engels, als ware het een rock ‘n’ roll-Noel Gallagher. Ritmes die je allang gehoord hebt, riffs die je al mijlenver ziet aankomen en andere sixtiesclichés. Gejat of niet, Mando Diao weet hoe ze een goed liedje kan maken en weet toch een dijk van een plaat neer te zetten. En ook niet alleen in Stokes/Hives-snelheid want al snel komt het hoogtepunt van het album: ‘Mr. Moon’. Een nummer met weer dat subtiel gierend orgeltje waarvan elke seconde gewoon klopt. Gemoedelijk wordt een aanval gedaan op de plaats in de top 100 allertijden. Aanstekelijkheid ten top als de korte – niet literair hoogstaande - zinnetjes worden herhaald en op een gegeven moment melancholie doordruipt als het refrein aanvangt: “I wanna love you but I’m growing old..”. De toon is inmiddels gezet want ook met ‘The Band’ en ‘To China With Love’ kan menig schoonvader aangenaam verrast worden.

In nog geen 38 minuten wordt Bring Em In er doorheengejaagd. Korte albums zijn ook een teken van deze tijd, je hoeft de drie kwartier niet meer vol te spelen. Om de attitude van de Zweedse jochies kan je beter lachen dan het serieus te nemen: ze vinden zichzelf namelijk echt ontzettend goed. De rakkers toch. Groter dan Jezus dan zeker ook. Goed zijn ze wel, maar dan in het spelen van 60’s covers die opeens eigen nummers blijken te zijn. Zo nu en dan maken een foutje zoals het staccato gekrijs tegen het einde van ‘Paralyzed’, maar daar zet Mando Diao ook weer net zo makkelijk het meezingbare ‘P.U.S.A.’ of het door het Motown-geluid geïnspireerde ‘Lady’ tegenover. Entertainers zijn het en spelen kunnen ze. Gastheren op het zelf gecreëerde retro-feest. Met het haar net over de wenkbrauwen en gehuld in leren jasjes zullen ze menige tent platspelen. Het publiek zal het al swingend en met een glimlach over zich heen laten komen om daarna thuis na te genieten van Bring Em In.