Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je hebt van die bands die niet weten wanneer de stekker eruit te trekken. Magnum wist dat in 1996 wel, na 18 jaar lang hun melodische hardrock op de mensheid losgelaten te hebben. Nog erger zijn bands die na een aantal jaar pauze denken dat hun wederoptreden in de muziekwereld noodzakelijk is, en in 2002 was Magnum weer terug.
Eerst en vooral: het tweede album van de Britten na de pauze van zes jaar is iets waar alleen fans warm voor gaan lopen. De melodische rock met proginvloeden die het vijftal op Brand New Morning laat horen mag dan wel populair geweest zijn in de eighties, nu is het niet meer dan een plaat voor nostalgici die nog steeds in dat tijdperk vastgeroest zitten.
Het grootste probleem met Magnum is het gebrek aan originaliteit en hun afkeer van evolutie: ‘Blue And The Grey’ is een typische ballad die zelfs bij momenten aan het zeemzoetere werk van Meat Loaf doet denken; ‘It’s Time To Come Together’ had zeker niet misstaan op gelijk welk Van Halen-album en als ze al die tweedehands gitaarsolo’s uit het tien minuten durende ‘Scarecrow’ hadden weggeknipt, zou het misschien nog een genietbaar nummer geweest zijn.
Brand New Morning is maar op twee momenten aangenaam: tijdens het hardere titelnummer en ‘We All Run’, een nummer dat vrij banaal klinkt maar zich op een of andere manier ergens in je hoofd vasthecht. Maar zoals we allemaal wel weten: dat doet het hem niet. Hoe zit dat trouwens met die pensioenleeftijd in Groot-Brittannië?
http://www.kindamuzik.net/recensie/magnum/brand-new-morning/7855/
Meer Magnum op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnum
Deel dit artikel: