Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De titel van deze plaat lijkt een zeer treffende te zijn. Want sinds Jason Molina muziek maakt onder de naam Magnolia Electric Co., is de gekwelde, eenzame tristesse die hij solo maakte, ingewisseld voor een (roots)rockender bandgeluid. Zodoende is deze, voornamelijk aan Neil Young schatplichtige, muziek dus wat er na de ‘blues’ van Songs: Ohia komt.
Het studiowerk, met Steve Albini achter de knoppen, klinkt minder uitbundig dan op de liveplaat Trials & Errors. Het geluid van de band is introverter: de akoestische gitaar en vooral de zang van Molina krijgen volop de ruimte, waarbij ook de vocalen van Jennie Benford een grote toegevoegde waarde hebben. Ruwweg de eerste helft van de plaat ‘rootsrockt’ aangenaam weg, terwijl Molina in de laatste nummers een paar ouderwetse klaagzangen aflevert.
Nummers als ‘The Dark Don’t Hide It’, ‘Leave the City’ en het – om te huilen zo mooie – duet ‘Hard To Love a Man’ halen hun kracht uit de countryrock, die op de laatste Songs: Ohia-plaat ook al te horen viel. Het alleen door akoestische gitaar begeleide ‘Hammer Down’ doet sterk denken aan Will Oldhams muziek en afsluiter ‘I Can Not Have Seen the Light’ had prima op ‘Didn’t It Rain’ kunnen staan. Wellicht kun je zeggen dat Molina op twee gedachtes hinkelt, maar nergens krijg je het idee dat er geen keuzes worden gemaakt. Sterker nog, What Comes After the Blues is een prachtige, uitgebalanceerde plaat, die tot Molina’s beste werk kan worden gerekend.
De naam waaronder Jason Molina zijn plaatjes maakt is niet van belang. De muziek die dan eens rockt, om vervolgens weer verstild en desolaat te klinken, is altijd even intens en ontroerend. Dat geldt ook zeker voor dit werkje.
http://www.kindamuzik.net/recensie/magnolia-electric-co/what-comes-after-the-blues/9052/
Meer Magnolia Electric Co. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnolia-electric-co
Deel dit artikel: