Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige muzikanten zijn bekender dan hun liedjes. Bij anderen is dat beter in evenwicht. En je hebt artiesten die geheel schuilgaan achter hun werk. Jason Molina behoort tot de laatste groep. Als persoon volstrekt oninteressant en ook onbekend. Zoon of verre familie van iemand die met Neil Young speelt, etterbak en zo zijn er nog enkele dingen over hem te zeggen. Die allemaal volstrekt oninteressant zijn. Zo niet Molina's intense oeuvre.
Op het weer even unieke als desolate Josephine van zijn band Magnolia Electric Co. vergelijkt Molina zichzelf in het openingsnummer 'O! Grace' met 's werelds oudste geest: hij is even eenzaam. Een liedje verder vindt hij nog een sterk beeld: "Lord, I've lived so long with the shadows / That I became one of them." Duister melancholisch, maar rechtdoor en zuiver gezongen zonder één enkele snik. Lachebekjes zijn bij Molina aan het verkeerde adres.
Molina heeft al enige tijd een groep muzikanten om zich heen verzameld die in haar instrumentatie menig droeve noot kraakt en er niet voor terugdeinst om gitaren te laten janken en de percussie traag te laten slepen. De richting van Molina trekt daardoor meer en meer naar duistere country, hoewel elke popliefhebber met gevoelige inborst kan vallen voor het nieuwe album van Magnolia Electric Co.
Zijn muzikanten zijn al even anoniem als Molina zelf. De spanningsboog van deze plaat, met opnieuw huiveringwekkende tristesse, krijgt af en toe een krachtige injectie. Verder is het de abstractie van loepzuivere en door Steve Albini kraakhelder opgenomen treurliedjes die de luisteraar vol in het hart treft. Zo veel beters zal er dit jaar niet verschijnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/magnolia-electric-co/josephine/18922/
Meer Magnolia Electric Co. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnolia-electric-co
Deel dit artikel: