http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Madina Lake | Attics to Eden

Inwisselbare band, goede producer en een paar leuke singles.
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 04 mei 2009

Madina Lake is officieel een band rond de tweelingbroers Leone uit Chicago. Maar dat geloof je alleen als je veertien en nog onbedorven bent. De meer geharde liefhebber van de betere radiopop kijkt meteen wie de producer is.

Dat is David Bendeth. Die werkte al voor soortgenoten Paramore en The Red Jumpsuit Apparatus, maar hij schreef ook nummers voor uiteenlopende artiesten als Joe Cocker en Carl Cox en heeft de productie gedaan van die Elvis Presley's 30 #1 Hits cd. Een echte vakman dus en dat is te horen.

Met Attics to Eden heeft Bendeth namelijk weer een prima stuk werk geleverd. De radiosingles – zoals het hoort allemaal voor aan het album – hebben gigantische hooks met net genoeg distortion op de gitaren om het nog rock te mogen noemen. Verder zijn de nummers volgestopt met veertig sporen elektronische tierelantijntjes, zodat ze genoeg diepte krijgen om meerdere luisterbeurten te kunnen weerstaan. Liedjes twee en drie 'Let's Get out Here' en 'Legends' zijn daarbij nog net iets leuker dan opener en eerste single 'Never Take Us Alive'.

Maar hoe zit het dan met Madina Lake, de band? Eerlijk gezegd valt er nauwelijks eigen inbreng te bespeuren. Dit zou overal op de wereld gemaakt kunnen zijn vier frisse, gekapte jochies met geautotunede zangstemmen. Dit ongetwijfeld tot groot genoegen van Roadrunner, dat Madina Lake wereldwijd in de markt wil zetten.

Voorspelbaar genoeg zijn na vier of vijf nummers de singles op en begint de vulling. De onvermijdelijke verschrikkelijke ballad staat gelukkig pas helemaal achteraan. Maar goed, dat is toch allemaal maar bijzaak. Het gaat erom dat 'Never Take Us Alive' zo vaak op de radio gedraaid gaat worden dat je het niet meer uit je kop krijgt en – essentieel – om wie van de Leones leuker en knapper is: Nathan of Matthew.