http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Machine Head | The Blackening

Robb Flynn is boos, heel erg boos.
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Marc Lochs

Publicatiedatum: 19 maart 2007

Als bandleider Robb Flynn niet boos is, wordt het gezapig. Als hij wel boos is en zijn demonen het woord voeren, spuugt hij vuur, exploderen de riffs en ratelen de dubbele basdrums woest. Flynn heeft het nieuwe album van Machine Head treffend The Blackening genoemd, hij is namelijk zó boos dat het letterlijk en figuurlijk epische proporties aanneemt.

The Blackening opent arrogant met ‘Clenching the Fists of Dissent’, een nummer van maar liefst tien minuten, tot de nok toe volgestouwd met tempowisselingen, beukwerk, intermezzi en soli. Openen met een nummer van tien minuten is gedurfd en in dit geval zet het ook de toon. Slechts één nummer op The Blackening duurt trouwens minder dan vijf minuten. Ook dat is gedurfd.

De bij een release van Machine Head immer terugkerende vraag is of de nieuwe plaat net zo goed is als het debuut Burn My Eyes? Een vraag die traditioneel met 'nee' beantwoord wordt. Burn My Eyes is wat Master of Puppets voor Metallica was: eenmalig. In de buurt komen is dan goed genoeg.

En dat doet The Blackening. Vooral met de riffs en de productie zit het goed. In your face, agressief en melodieus gedrapeerd met duellerende soli die meer jaren tachtig Bay Area Thrash zijn, dan strakke gerafelde jeans, hoge Nike’s en een matje in de nek.

De riffs wisselen elkaar in rap tempo af wat tijdens de eerste luisterbeurt een rommelige indruk achterlaat. Zeker in de nummers die richting de tien minuten knallen. Wanneer de arrangementen net zo sterk als de riffs zouden zijn, was The Blackening een waar meesterwerk geworden.

Nu moet het album het vooral van de daadkracht en geldingsdrang hebben. Dat blijkt genoeg te zijn om tot het op één na beste album van de band tot nu toe te worden uitgeroepen.